De verhalen en overtuigingen die wij koesteren over onze familie

Op eerste Pinksterdag zat ik in de trein en las Broer. Het opent al met een sterke beginzin, maar blijft boeien. Aanvankelijk identificeer je je met Olivia, die in haar werk gestoord wordt door het telefoontje van de broer met wie ze nauwelijks meer contact heeft. Typisch Esther Gerritsen om de fantoompijn te benoemen die Olivia ervaart wanneer het been van haar broer is geamputeerd.
Tot haar eigen verbazing biedt ze haar broer aan om bij haar thuis te logeren tijdens zijn revalidatieproces. Hij woont in een stacaravan en is van beroep wandelcoach; in de ogen van Olivia is hij een huilerige zeurpiet met wie ze liefst haar gezin n werkgever niet in aanraking brengt. Zij houdt niet van benauwde ruimtes, verdriet en pijn.
Tot haar (en de lezers) verbazing pakt het heel anders uit. Zowel haar werkgever als haar gezin blijken namelijk gecharmeerd van haar broer, die luistert en goede tips geeft. Ineens blijkt zij het probleem te zijn in plaats van haar broer! Klopt het verhaal eigenlijk wel dat ze zichzelf altijd heeft gehouden over haar familie?
Deze novelle zet je aan het denken over de verhalen en overtuigingen die je zelf hebt over je familie en dat maakt het tot een boekenweekgeschenk dat je bijblijft.