Waarom heb je me in de steek gelaten?

Nami groeit op bij zijn grootouders in het stadje Boros aan een meer waarvan het water vergiftigd is. Hij heeft een vage herinnering aan drie rode driehoeken, de bikini die zijn moeder ooit droeg, maar weet niet wie zijn ouders zijn. In het dorp wordt gezegd dat zijn moeder een sloerie was die het met meerdere mannen deed.

Het stadje is bezet door de Russen, ingenieurs en arbeiders die in de plaatselijke visverwerkingsfabriek werken en collectivisatie prediken. Nadat opa niet terug is gekeerd van de visvangst en oma blind is geworden, haar heup heeft gebroken en aan het meer is geofferd, wordt hun huis in beslag genomen door de kolchozvoorzitter en zijn gezin. Nami wordt eerst naar de keukenvloer verbannen en later naar het kippenhok.

“Het lichte aroma van wilde oregano en suikermeloen. De strik, vandaag turquoise, zweeft tussen de tentoongestelde voorwerpen door, zoals traditionele wapens, speren en harpoenen van taxushout, krabt zich aan het eczeem op haar arm en kijkt af en toe schuins naar hem (…) Het meisje glimlacht naar hem en hij slaat snel zijn blik neer.”

Een lichtpuntje in zijn leven is Zaza, maar wanneer zij in zijn nabijheid door twee gewapende Russen wordt verkracht, is hij zo geschokt dat hij ervandoor gaat. In de hoofdstad is een arbeidsbeurs, waar hij na dagen wachten zwaar werk krijgt, beroofd wordt en een vriend verliest bij een akelig bedrijfsongeval. Een rijke oliehandelaar neemt hem in huishoudelijke dienst, maar blijkt niet zuiver op de graat te zijn. Nami wordt steeds assertiever en naar een dissidentensalon van een oude dame gebracht, die ooit de minnares was van de Staatsman. Zij weet wie zijn moeder is. In een ontvolkt woestijndorp bij de katoenvelden vindt hij haar: een oude, gebogen vrouw bij wie hij tot rust komt. Later keert hij terug naar Boros om Zaza en de familie van zijn vader te zoeken.

Nami krijgt een hoop ellende voor zijn kiezen, maar put troost uit de flarden van genegenheid die hij in zijn vroege jeugd heeft meegekregen. De zoektocht naar zijn moeder houdt hem op de been, maar de geest van het meer houdt hem ook in zijn greep. Hoewel er grove woorden in de roman voorkomen, gesproken door eenvoudige mannen onder elkaar, is deze roman ook  subtiel. De fijngevoeligheid zit hem niet alleen in de verlangens van de hoofdpersoon, maar vooral in de stijl, die beeldend en zintuiglijk is. Je ziet en ruikt wat er wordt verteld. Daarnaast leest het vlot door het gebruik van korte hoofdstukken, tijdsprongen en de tegenwoordige tijd.