“De mens sterft als je hem zijn brood afneemt en hij verdort zonder dromen”.

Deel twee van de trilogie en het vervolg op " Hemel en hel" gaat verder over ‘de jongen’, die hunkert naar woorden en boeken, maar eerst met de postbode mee moet om die over het water te begeleiden op zijn tocht. Dat wordt een barre, helse reis die spannend en beeldend wordt beschreven.
Er is voortdurend wind en sneeuw op de hoogvlakte, de klip van Mistfjord waarvoor een boer hen heeft gewaarschuwd. De jongen wil af en toe praten, gedichten reciteren of liedjes neuriën, terwijl Jens stug en zwijgzaam is: “Een man zijn is weten welke richting je opgaat en er niet al te veel woorden aan vuil maken.”
Meerdere keren raakt de jongen verzonken in gedachten en bespiegelingen: over zijn gevoelens voor de koele Ragnheid, over de zin van het leven en zijn dode familieleden. Hij ziet ook schimmen van doden die hem de weg wijzen, zoals de overleden Asta die nog niet begraven is en van wie de echtgenoot hen vraagt om dat op zich te nemen. Ook dat wordt weer een helse tocht... “Misschien vliegen ze gauw over een flinke rand, zweven een paar seconden als sneeuwvlokken in de lucht, als engelenvleugels, als het verdriet van engelen…”

Net als in deel een en andere romans van Stefansson is het in de wij-vorm geschreven (zij die zweven in het schemergebied tussen dood en leven, benoemt hij in een interview) en ervaar je dat de grens tussen dood en leven, tussen hemel en aarde, lucht en water dun is. Dat maakt het boek, in combinatie met de wijze observaties en poëtische taal heel meditatief. Wanneer je de juiste gemoedstoestand en rust om je heen hebt tijdens het lezen, verlies je het besef van tijd en ruimte. Het smaakt naar meer. Gelukkig is er nog een derde deel en zijn er meer boeken door hem geschreven.