Reconstructie van een verleden

Ooit wilde Stella onderzoeksjournalist worden, maar ze stelde haar ambitie bij om een goede echtgenote en moeder te kunnen zijn. Sindsdien heeft ze succes gehad met het schrijven van ‘onbetekenende stukjes voor onbeduidende bladen’. Nu haar dochters het huis uit zijn en haar man hard aan zijn carrière werkt, wil ze iets betekenisvols doen. Ze keert terug naar Curaçao, waar ze als expatkind haar jeugd heeft doorgebracht. Daar wil ze zich bewijzen als onderzoeksjournaliste met een analyse van de opstand van 30 mei 1969. Daarnaast wil ze weten welke rol haar vader destijds heeft gespeeld als directeur van Global Oil.

Ze verblijft in een huisje op de voormalige plantage Sans Souci. Het is een paradijselijk plekje, maar het zit de eigenaren niet mee. Ook elders op het eiland merkt Stella dat er tegenstrijdige belangen zijn; projectontwikkelaars willen van het hele eiland een groot resort maken, waarbij de authenticiteit verloren dreigt te gaan. Machtsmisbruik, corruptie en drugscriminaliteit zijn aan de orde van de dag. Tegelijkertijd komt ze in contact met zowel blanken als zwarten die een tipje van de sluier oplichten omtrent de opstand en de toenmalige machtsverhoudingen op het eiland. Beetje bij beetje komt ze ook meer te weten over haar vader. Waarom werd hij eigenlijk op een bepaald moment overgeplaatst en waarom wil haar informant haar dat niet vertellen? Ook komen er herinneringen naar boven aan een ruzie tussen haar ouders. Hun relatie blijkt niet zo rimpelloos geweest als ze altijd heeft gedacht.

Ze ontmoet Boy, de zoon van een alleenstaande moeder, die zijn vader nooit heeft gekend, maar wel de kans heeft gekregen om door te leren en architect is geworden. Ze voelt zich tot hem aangetrokken: "Het tafeltje was zo klein dat hun knieën elkaar raakten (…) Stella was zich bewust van de nabijheid van zijn hand op haar been (…) Zijn nabijheid vervulde haar met een mengeling van angst en verlangen".

Dan krijgt ze bericht dat haar vader is overleden. Op stel en sprong keert ze terug naar Nederland, waar ze in beslag genomen wordt door alles wat er geregeld moet worden. In haar vaders administratie vindt ze informatie over een Stichting die zich inzet voor onderwijs aan arme Curaçaose kinderen. Later vindt ze brieven, waaruit haar moeders betrokkenheid blijkt. Was dit een van de vele liefdadigheidsprojecten of was er een persoonlijker belang?

Wanneer Hennie en Jos haar uitnodigen terug te komen naar Sans Souci, grijpt ze haar tweede verblijf aan om meer te weten te komen omtrent die Stichting, al krijgt ze de waarschuwing om geen slapende honden wakker te maken. De waarheid blijkt uiteindelijk net iets anders dan verwacht. Haar journalistieke ambities laat ze varen. Ze verlaat het eiland met nieuwe plannen.

Zowel het gegeven als de structuur en de stijl van Overzee van Marlies Brenters zijn weinig origineel. Er ontbreekt magie; de stijl is realistisch en expliciet. Wel is deze debuutroman zeer toegankelijk. Het duurt een tijdje voordat er spanning wordt gewekt, maar vanaf dat moment komen er telkens nieuwe open plekken, waardoor je door wil lezen. De korte hoofdstukken versterken dit effect. Voor wie meer wil weten van de Antillen en / of een leesbaar boek mee wil nemen op vakantie, is het een aanrader. Voor wie hogere literaire eisen stelt, zijn er mooiere en betere boeken. Denk maar aan De stille plantage van Albert Helman, Oeroeg van Hella Haasse of De zwarte met het witte hart van Arthur Japin.