Ger boft met zo'n stalkster

Nicolien Mizee debuteerde in 2000 met de semi-autobiografische roman ‘Van God en de Sociale Dienst’ en heeft sindsdien een klein, goed ontvangen oeuvre opgebouwd van romans waarin ingewikkelde mensen met lastige (familie)relaties door het leven struikelen. Het autobiografische gehalte in haar boeken is altijd al groot geweest, en ook de door haar geschreven NRC-columns leunen op werkelijke ervaringen. Een genot om te lezen: geestig, taalvaardig en kritisch. En nu ligt er een prachtige verzameling overdenkingen, twijfels, gebeurtenissen, observaties, zelfreflecties, klachten van Nicolien zelf. Geen roman, maar een bundeling van allerlei faxen die ze in de periode 1994-1997 heeft geschreven en verstuurd aan scenarioschrijver Ger Beukenkamp. Nooit ontving ze een fax terug van Ger, maar dat weerhield haar niet om gewoon door te faxen. De gebundelde faxen zijn door het gebrek aan antwoord meer een soort dagboek: Nicolien schrijft over van alles wat haar overkomt en haar van slag maakt of juist tevreden, soms twee of drie keer per week. Zo nu en dan baalt ze blijkbaar door het gebrek aan reactie van de kant van Ger, en dringt dan aan op enige reactie (‘Zeg, hoor ik nog eens wat, ja of nee?’), maar meestal gaat ze welgemoed verder. Wat resulteert in een prachtige inkijk in het leven van Nicolien van ruim twintig jaar geleden: vol zelfspot, angst, onaangepastheid, humor en depressiviteit beschrijft ze haar wederwaardigheden. Met de Sociale Dienst, de keuringsarts, haar ex en de dansles, haar werk als schildersmodel, haar pogingen haar schrijfwerk aan de man te krijgen, haar vrienden. Wat een leuke, lastige, ingewikkelde vrouw, en wat kan ze het allemaal prachtig opschrijven. Een vleugje Reve, een tikje Voskuil, een beetje Frida Vogels, maar vooral heel veel Nicolien Mizee. Ger: je boft met zo’n stalkster, en wij lezers boffen dat deze faxen nu ook voor ons te lezen zijn.