Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

De kroniek van de postbode

inge drewes 17 februari 2018 Hebban Recensent
Jeroen Brouwers werkte in zijn ‘Vlaamse jaren’ jarenlang voor uitgeverij Manteau in Brussel. Zijn werk bestond vooral uit het corrigeren van het Nederlands van Vlaamse schrijvers. Of, zoals hij het zelf noemde: het van ‘woordkanker’ zuiveren (=vernederlandsen) van manuscripten van o.a. Ward Ruyslinck, Karel Jonckheere en Marnix Gijsen. Want, was de gedachte, Vlaams is niet geschikt voor de Nederlandse lezersmarkt, en moet dus zo geredigeerd worden dat Nederlanders het kunnen lezen en begrijpen.
Louis van Dievel heeft daar geen boodschap aan. Zijn boek ‘De laatste ronde’ is in Vlaams dialect geschreven, met de Vlaamse couleur locale als context voor de gebeurtenissen. Is dat erg? Is het boek daardoor niet te begrijpen, en had het beter hertaald kunnen worden in het Nederlands?
Nee, is het antwoord. Louis van Dievel heeft een boek geschreven over het dagelijks leven in een Vlaams dorp, met Vlaamse personages, en die spreken nu eenmaal Vlaams en geen Nederlands. Juist omdat de eigen taal gebruikt wordt komt de wereld van facteur (huh? facteur? postbode dus) Ludo tot leven. Ja, het is een andere wereld dan die de gemiddelde Nederlandse lezer (her)kent, maar dat is ook het geval bij een Engels of Frans boek. Het biedt juist de mogelijkheid om als lezer in een onbekende wereld te duiken.
De wereld van facteur Ludo dus. Ludo op zijn levensreis. Bijna met pensioen, zijn laatste ronde door het dorp. Ludo: man die altijd bij dezelfde baas heeft gewerkt, sinds lang getrouwd met dezelfde vrouw, een man op leeftijd met een drankprobleem. Dat klinkt niet bepaald als een spannende hoofdpersoon, maar gaandeweg leer je het leven van Ludo kennen, en dat is niet niks. Dochter verdwenen, vriend vermoord, vrouw gek geworden van verdriet om de verdwenen dochter. Ludo ondergaat dit alles, hij worstelt en komt (zo’n beetje) boven. Ondertussen luistert hij goed: naar alle verhalen die de mensen in het dorp hem vertellen, alle grote en kleine gebeurtenissen die in hun levens voorbij komen. ‘De mensen klampen u aan. Of ge dat nu wilt of niet. Ge zijt immers de facteur. Ge draagt een uniform. Ge betekent iets. De mensen willen hun geluk met u delen, of hun miserie. Meestal hun miserie. En ik luister.’ En wij, als lezers, luisteren mee. Naar alle verhalen, alle miserie en alle geluk. Dankzij Ludo, de facteur, kunnen we meeleven met het leven in een kleine Vlaamse gemeenschap, en zo een klein beetje deel uitmaken van die gemeenschap. Dat lijkt ook de bedoeling van Van Dievel met dit boek: het weergeven van het dagelijks leven in een Vlaams dorp, met als achterliggende boodschap: luister, er staat niet wat er staat. En daarin is Van Dievel geslaagd: een levensechte kroniek van het Vlaamse dorpsleven.

2

Reageer op deze recensie

Meer recensies van inge drewes