Een weeffout in onze sterren voor middelbare scholieren

Daan en Nadia zijn echt elkaars uitersten. Daan is juist heel optimistisch, wilt werktuigbouwkunde in Delft gaan studeren na zijn eindexamen Havo en geniet van het maken van muziek met zijn vrienden. Thuis heeft hij het gezellig met zijn ouders en broers. Nadia is juist depressief. Op school wordt ze buitengesloten en bij haar thuis hangt een gespannen sfeer. Ze wordt seksueel misbruikt door haar oom, en haar moeder gelooft haar niet. In een opwelling wilde ze zelfs uit het leven stappen.

Nadia’s situatie vond ik best confronterend. Seksueel misbruik door haar oom waardoor ze haar oom niet meer vertrouwt en daardoor eigenlijk ook het vertrouwen in andere jongens is verloren. Dat merkte je goed wanneer Daan zijn arm om haar heen probeerde te slaan bijvoorbeeld. Ook voelde ze zich door het misbruik zo slecht, dat ze zichzelf snijd en pijn doet. Helaas gebeurt dit heel veel bij mensen die depressief zijn, en ik vond het goed dat dit wordt aangekaart in het boek. Daarom vond ik het erg jammer dat dit niet verder was uitgewerkt. Ik had graag meer willen weten over waarom ze zich beter voelt wanneer ze zich snijd, want dat is iets wat ik niet begrijp. Waarom voelt iemand zich beter, wanneer die zichzelf pijnigt? Ik denk dat wanneer iemand in zo’n zelfde situatie zit als Nadia, het fijn had geweest wanneer dit uitgebreid besproken wordt, zodat zij zichzelf, maar ook anderen hen kunnen begrijpen. Ik denk dat doordat het zo oppervlakkig gebleven is, ik dit boek meer geschikt vind voor kinderen van rond de 14/15 jaar, dan voor jongvolwassenen.

Daan vond ik nog wat naïef voor zijn leeftijd, wat eigenlijk ook wel aandoenlijk was. Toen hij te horen kreeg dat hij een hersentumor had, maakte hij zich zorgen om de kleinste dingetjes zoals: ga ik nog wel eindexamen doen? En kan ik dan nog wel meedoen aan de wedstrijden van mijn band? Maar hij was ook erg naïef over het omgaan met meisjes, wat mij enigszins stoorde. Hij verwachte gewoon dat Nadia hem leuk vond en dus wel zou reageren op zijn berichten. Meiden zoenen was ook geen big deal; hij liet het maar gewoon over zich heenkomen, ook al had hij geen gevoelens voor die meiden.
Naarmate hij langer ziek bleef, vond ik die naïviteit nog steeds best groot. Maar dat past ook wel bij hem, een optimist. Alles komt vast wel weer goed, dacht hij.

De relatie tussen Daan & Nadia vond ik erg stroef. Omdat het vergeleken wordt met The Fault in Our Stars en ze zo knuffelend op de cover staan, had ik verwacht dat het een liefdesverhaal zou worden a la Hazel en Gus. In werkelijkheid lopen de verhaallijnen van Daan en Nadia nogal naast elkaar, met af en toe een ontmoeting. Het leek bij beiden niet echt door te dringen wat er nou écht aan de hand was met de ander. Als er iets gebeurd was, vroegen ze niet door naar hoe diegene zich daarbij voelde. Het werd vaak afgedaan met een “oke, wat naar”. Ik miste de chemie tussen de twee. Ze leerden elkaar niet goed genoeg kennen.

Toen ik Esther sprak, werd duidelijk dat ze erg veel onderzoek had gedaan voor dit boek. Met name over de soort kanker die Daan had en over de manier waarop Nadia over kwam op de buitenwereld. Ik vond de onderzoeken die Daan onderging erg realistisch beschreven! Dit waren ook leerzame gedeeltes in het boek, vond ik. Ook vond ik het erg leuk dat Esther haar ervaring van toen ze als gothic door Maastricht liep, subtiel in een hoofdstuk heeft verwerkt.

Uitgebreide recensie op mijn blog: https://readinge.wordpress.com/2016/06/10/recensie-daan-nadia/