Soms een beetje vreemd, maar een erg goed boek!

De Graces is een verhaal waar ik in het begin nogal aan moest wennen, maar me uiteindelijk wel vast hield. Ik werd nieuwsgierig en verlangde naar antwoorden. Ik hoop dat het tweede boek minstens zo tof is als deze!

River Page is een meisje dat net in een nieuw dorp is komen wonen. In dat dorp gaan er allerlei verhalen te rondte dat de familie Grace allemaal heksen zouden zijn. De kinderen van meneer en mevrouw Grace zitten bij River op school. Wanneer zij door de gangen lopen, worden ze nagekeken alsof ze wereldsterren zijn. Onbereikbaar. Als je door hen uitgekozen wordt om vrienden met ze te worden, dan was je als een soort uitverkorene. Ja, het ging heel ver…

River wordt hopeloos verliefd op Fenrin Grace. Ze heeft alleen het gevoel dat hij onbereikbaar is. Toch weet ze in contact te komen met hem doordat zijn zusje, Summer, bevriend raakt met River. Overigens snap ik River hier niet zo. Fenrin is een jongen die met heel veel meiden naar bed gaat en ze vervolgens weer laat vallen. Nou, lekker vriendje zou dat zijn zeg. Maar ja, ze is soort van geobsedeerd door de Graces, dus ik denk dat hier wederom duidelijk gemaakt wordt dat liefde blind maakt.

Ik moest erg wennen aan het verhaal in het begin. Er werden allerlei magische rituelen uitgevoerd, met bijvoorbeeld waxinelichtjes en in een kringetje staan en dan met z’n allen chanten. Ook werden er glaasje draaien-achtige rituelen beschreven. Dit is een straatje waar ik totaal niet in thuis ben en vind ik een beetje engig. Het klinkt misschien stom, maar ik denk dat glaasje draaien echt tot enge dingen kan leiden, dus ik zou het zelf nooit doen. Dit gebeurde dus wel in het boek, alsof het iets “normaals” was. Toen ik dit eenmaal geaccepteerd had, ging het lezen een stuk makkelijker, zonder vreemd onderbuik gevoel zeg maar.

Op de achterkant van het boek staat dat dit een mysterieuze thriller was. Onder thriller versta ik dat er in ieder geval hele spannende dingen gebeuren, maar dat miste ik nogal. Daarom vind ik het thrillerlabeltje niet echt gepast. Wat er echter ook op de achterkant staat, is dat het boek je niet meer los laat. Dat vind ik dan wel weer waar! Laure Eve heeft een erg fijne schrijfstijl. Daardoor bleef ik geboeid tijdens het lezen, ondanks dat echt grote plottwists, in het midden van het boek, ontbraken. Wel waren er een aantal gebeurtenissen waarvan ik echt dacht van: huh, waarom zit dat hiertussen gepropt, het is zo random? Op het einde van het boek werd dit gelukkig allemaal wat duidelijker.

Uitgebreide recensie op mijn blog: https://readinge.wordpress.com/2016/10/14/recensie-de-graces/