Heerlijke drama op 'duizend hoog'

Duizend Hoog heeft mij ontzettend verrast. De drama is verslavend en stoppen met lezen is zo goed als onmogelijk. Ik wil meer! Waar blijft deel twee?!

In het boek volg je vijf tieners die allemaal in de toren wonen. De toren heeft duizend verdiepingen en staat midden in New York. De toren is enorm en is eigenlijk een complete stad. Hoe hoger je in de toren bent, hoe luxer de huizen en openbare gelegenheden zijn. Hoe hoger je dus woont, hoe welvarender je bent. Drie van de tieners waarvan je de perspectieven volgt (Avery, Eris en Leda) wonen bovenin de toren, en hebben dus een luxe glamoureus leventje. De andere twee (Watt en Rylin) wonen een heel stuk lager in de toren. Zij hebben het lastiger om rond te komen en lijden een totaal ander leven. Je leest dus door de ogen van vijf verschillende mensen, en daarmee krijg je dus vijf verschillende verhaallijnen mee.

Ik had echt verwacht dat dit boek één en al oppervlakkige drama zou zijn. Gewoon lezen en niet nadenken, zoals je bijvoorbeeld een soap zou kijken op de tv. Drama was er wel, maar het was absoluut niet oppervlakkig. De verhaallijnen waren juist onwijs goed en diepgaand uitgewerkt! Ik hou normaal niet zo veel van drama, maar dit boek sprak me ontzettend aan. Ik kon bijna niet stoppen met lezen. Loved it!

Ik vond het heerlijk om te lezen over het glamoureuze leventje boven in de toren, en alle nieuwe technologieën die daarbij komen kijken. Het deed me nadenken over welke dingen ik ook in de toekomst verwacht te zien. De contactlenzen die als een soort mobiel fungeren bijvoorbeeld lijken mij een logische volgende stap op de huidige Google Glass. Geen idee wanneer dat dan zou zijn, maar ik zie het ergens wel gebeuren. Ook deden sommige gadgets uit Duizend Hoog mij stiekem een beetje denken aan Harry Potter. Die leken me namelijk eerder magisch dan realistisch. Denk daarbij bijvoorbeeld aan de snoepjes die gaan gillen en bewegen als je erin bijt. Zou zo in een magische snoepwinkel kunnen passen!

Wat ik wel een beetje vreemd vond, is dat er nogal nuchter gedaan werd over drugsgebruik en minderjarig drinken. Het leek wel alsof iedereen het deed en dat dat de normaalste zaak van de wereld was. Ik snap best dat wanneer je die leeftijd hebt, dat je wilt experimenteren. Maar mensen leken er niet echt een mening over te hebben wanneer er op reguliere basis drugs gebruikt werd (tenzij dit extreme mate aannam natuurlijk). Ik vraag me een beetje af of dit een boodschap is die je aan een jong publiek zou willen geven, ondanks dat (voor zover ik weet) de drugs die in het boek beschreven staan niet echt bestaan.