Detective, geen thriller

Dat deze schrijver een literaire pen heeft zal ik niet ontkennen. Indridason zal met zijn sober schrijfstijl geen twee woorden gebruiken als hij er met één toe kan. Dat is een kunst. Het resultaat is wel dat de hoofdpersonages niet veel vlees op de botten hebben gekregen. Ze wisten me niet te boeien. Maar het boek begint veelbelovend met een prachtige beschrijving van het IJslandse landschap. Zo kil en zo duister, werkelijk Onland. Er ontvouwen zich langzaam, met de nadruk op langzaam, twee verhaallijnen. Die van een recente moord en een vijfentwintig jaar oude moord. En recent betekent in dit geval eind jaren zeventig. Het speelt zich af voor de digitale revolutie. Die tijdsgeest is goed vormgegeven.

Maar toch was ik teleurgesteld en boeide het boek me onvoldoende om het snel uit te willen lezen. Niets in dit boek heeft me het gevoel gegeven dat ik een thriller zat te lezen. Het wordt misschien tijd dat de term 'literaire thriller' eens onder de loep wordt genomen. Die term wordt naar mijn mening wel erg snel op een boek geplakt. En daarmee wordt je als lezer regelmatig bedot. Of het is wel een thriller maar verre van literair, of zoals in dit geval wel een literair boek maar geen thriller. De potentiële lezer is beter gediend met een terminologie die echt past bij de inhoud. Dus in dit geval literaire detective. Van een thriller verwacht ik een verhaal met minimaal een aantal goede cliffhangers en een onderliggende spanningsboog die gedurende het hele boek voelbaar blijft. Tijdens het lezen wacht je daar ook op. Wanneer gebeurt het? Maar dit boek had voor mij noch het een, noch het ander. Jammer hoor.

Omdat het wel een goed geschreven boek is vind ik twee sterren te mager. Dus drie sterren voor het literaire deel.