Verdient het om een klassieker te worden!

Murat Işık brengt ons naar de wereld van Metin die op vijfjarige leeftijd met zijn moeder en zusje naar Nederland komt om met zijn vader herenigd te worden. In de proloog zet hij direct de sfeer van een Turks gezin dat gebukt gaat onder een dominante man en vader die beide rollen ondergeschikt acht aan zijn eigen gerief. Doorlezen is onontkoombaar.

Tegen de achtergrond van een levendig en buitengewoon realistisch weergegeven Bijlmermeer in de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw lezen we over de coming of age van hoofdpersoon Metin. In het gezin waarin het niet alleen verstandig was om met regelmaat onzichtbaar te zijn zijn de gezinsleden ook onzichtbaar voor vader Harun. “Hij die alleen zichzelf ziet zal geen oog hebben voor de ander." De schrijver geeft dit mooi weer door de vader eindeloos voor de spiegel te zetten om zijn haar in het perfecte model te krijgen. Spiegeluren die in mijn beleving ook symbool staan voor zijn onvermogen tot zelfreflectie. De vader van Metin is zelfbenoemd communist en hekelt de kapitalistische staat waar hij gedurende het boek juist zwaar op leunt als het gaat om zijn levensonderhoud. Zijn moeder daarentegen vecht zich langzaam een weg langs alle uitdagingen die een Turkse vrouw zonder scholing in de Nederlandse maatschappij tegenkomt. En ze vecht, zij het stapje voor stapje, tegen het agressieve en dominante gedrag van haar man, Harun. Een bewonderenswaardige reis van een dappere vrouw.

Işık stuurt ons door de ogen van Metin langs alle fasen die van kleuter naar jong volwassenheid lopen en die voor iedereen die het boek leest, zeker voor de veertigers en vijftigers van deze tijd, heel herkenbaar zullen zijn. De tijdsgeest van de jaren tachtig en negentig was voor mij letterlijk voelbaar. Natuurlijk heeft het merendeel van de mensen, godzijdank, niet Harun als vader gehad, toch zijn de worstelingen die Metin thuis, op school en in zijn wijk doorstaat herkenbaar en begrijpelijk. Invoelen en meevoelen met Metin gaat dan als vanzelf.

Het NRC handelsblad schreef over Wees Onzichtbaar; ‘Boeiend en meeslepend. Een belangrijk boek.’ Scherper kan ik het niet verwoorden. Ik heb diep respect voor Murat Işık die niet alleen via onze Nederlandse taal mijn hart liet zingen, want wat een prachtige cadans in zijn schrijfstijl, maar ook een fijngevoelig oog toont voor de menselijke aard en al zijn gezichten. Een eigenschap die toch vooral schrijvers van een uitzonderlijke klasse toebehoort.