Lekker boek, maar....missen er niet wat ingrediënten?

De appeltaart van hoop, ik verheugde me er enorm op om het te lezen. Toen ik het boek kreeg toegestuurd en het mocht recenseren, slaakte ik een juichkreet en dook ik direct op de bank. Na afloop bleef ik enigszins in verwarring achter. Want: het idee voor het verhaal is leuk, de opbouw klopt ook, de taal is mooi, de kaft is prachtig, net als de typografie. En toch klopt er iets niet, een te perfecte taart, om maar in de appeltaart-beeldspraak te blijven.

Want hoezo bakt Oscar zulke magische appeltaarten? Dat heeft hij van zijn oma geleerd, maar hoezo dan? En waarom zou de ene puber de andere zo kapot willen maken? Treiteren gebeurt veel, maar op een zo psychopathische en berekenende manier? En hoe kan het dan zo'n sterkte vriendschap als die tussen Oscar en Meg zo stuk loopt? Die mailtjes zijn wel heel toevallig precies steeds zo geschreven dat ze voor meer dan 1 uitleg vatbaar zijn. En hoe realistisch is het dat Oscar onderduikt bij een volwassene, en dat deze niemand vertelt dat Oscar niet dood is?

Kortom: het verhaal is mooi, maar misschien wel te mooi, te glad, het past allemaal iets te goed in elkaar. Blijft overeind dat het gegeven van een appeltaart waarmee je mensen hoop geeft, een prachtig iets is. Kunnen mensen elkaar geen appeltaart geven in plaats van bommen? Daar zal toch geen Allah, Boeddha of God bezwaar tegen hebben?