‘Zolang ik jou heb’: aantrekkelijk verhaal met aardige details, maar iets te geconstrueerd

Mississippi, zomer 1963. In het diepe zuiden van de Verenigde Staten worden de protesten van zwarte Amerikanen tegen de rassenscheiding steeds heviger. Het geweld tegen hen eveneens.
Voor het negenjarige blanke meisje Starla is de rassenscheiding iets heel gewoons. Ze denkt er ook niet over na. Starla heeft wel andere dingen aan haar hoofd, zoals de vele ruzies met haar strenge oma, bij wie ze in huis woont. Papa werkt op een booreiland, mama heeft Starla bij omi achterlaten toen het meisje drie was. Mama Lulu werkt aan haar zangcarriere, ver weg in Nashville. Op een hete juli-dag barst de bom. Na weer een ruzie met omi, besluit Starla weg te lopen, en naar Nashville te gaan….
De zoektocht strandt al snel, op een stille landweg in de brandende zon. Dan wordt Starla opgepikt door een onverwachte reizigster…de zwarte vrouw Eula, die met een blanke baby in een oude truck onderweg is. Direct wordt Starla geconfronteerd met een dilemma. “Omi had me te verstaan gegeven, ook al vergaan we van de dorst, we drinken niet uit iets waar een zwarte uit heeft gedronken.”
Zo begint ‘Zolang ik jou heb’ van de Amerikaanse schrijfster Susan Crandell. Het is niet Crandells eerste boek, maar wel het eerste dat in het Nederlands is vertaald. Crandell vertelt over de reis van Starla, Eula en baby James, en alle moeilijkheden die ze op hun roadtrip tegen komen.
Het boek heeft een aantal aantrekkelijke kanten. De road-trip van een wijsneuzig blank meisje, met een zwarte vrouw en een blanke baby’s is een slimme manier om deze onrustige periode in de Amerikaanse geschiedenis goed te kunnen beschrijven vanuit het gezichtspunt van gewone mensen. Met name tijdens de periode waarin het ongebruikelijke reisgezelschap noodgedwongen onderduikt bij Miss Cyrena, komt de angst waarin veel zwarte mensen destijds leefden, helder uit de verf. kleurt de schrijfster haar verhaal met aardige details, zoals merknamen uit die tijd (sommige zijn nog steeds bekend) zoals Levi’s, Ole Miss Rebel pet, Frosties.
Toch is ‘Zolang ik jou heb’ niet zo goed als bijvoorbeeld Een keukenmeidenroman, waarnaar op de achterkant wordt verwezen. Zo is Starla wel erg wijs voor haar leeftijd, en komen de verschillende verhaallijnen net iets te kloppend bij elkaar aan het einde van het boek. Dit komt de geloofwaardigheid van het verhaal niet ten goede. Het verhaal lijkt te geconstrueerd, misschien omdat de schrijfster teveel haar best heeft gedaan?
Desondanks wekt ‘Zolang ik jou heb’ wel sympathie op bij ondergetekende. Het boek is prettig leesbaar, en er gebeurt een hoop. De onbevangen Starla die een paar harde levenslessen te verduren krijgt, de beschadigde Eula die twee blanke kinderen probeert te redden, de dappere Miss Cyrena….en de vele anderen die het leven van Starla in- en uitstappen….
Hun verhaal is zeker de moeite van het lezen waard. Alleen die brok in de keel, die wil maar niet komen...