Een thriller avant-la-lettre kan je Oude zaken niet meteen noemen. Je hebt op geen enkel moment het gevoel dat het boek een vaste lijn volgt die in gradaties het tempo en de spanning opdrijft en misschien zal uitmonden in een climax. Bloedstollende thrillerscènes zijn er nauwelijks (lees: niet), integendeel.
Het boek begint zeer gestructureerd met de beschrijving van de drie afzonderlijke zaken die schijnbaar niets met elkaar te maken hebben. Na deze 'inleidende presentatie' volgen we deze drie verhalen door de ogen van privédetective Jackson Broadie wiens chaotische privéleven eveneens uit de doeken wordt gedaan. De verschillende verhaallijnen gaan nu steeds meer door elkaar lopen en zich als een ondoordringbaar kluwen in het hoofd van de lezer nestelen. Het aantal personages wordt gradatiegewijs opgedreven (althans, zo lijkt het toch. In werkelijkheid echter vangt het boek reeds aan met een zéér divers gamma aan personages, maar door het groot aantal bladzijden tussen de eerste en de tweede passage van een bepaald personage lijkt hun aantal juist toe te nemen) en hun hun zeer uiteenlopende karakters beetje bij beetje onthuld, terwijl we geen stap dichter bij de waarheid en een (eventuele) ontknoping lijken te komen. Atkinson maakt het geheel naar het einde toe des te complexer wanneer Jackson op zijn beurt bedreigd wordt door een geheimzinnige moordenaar, terwijl later blijkt dat deze niets rechtstreeks met één van de vernoemde zaken te maken heeft en dus perfect weggelaten had kunnen worden. (Mij echter stoorde dit niet, integendeel, een extra spanningselement is in dit boek meer dan welkom, ook al blijkt de verwachte identiteit van Jacksons 'moordenaar in wording' eerder teleurstellend.)
Leuk aan dit boek is wel dat Atkinson telkens stopt op een 'spannend' moment (bv. Jackson stuurt één van zijn klanten een kaartje met de boodschap 'ik weet wie jouw dochter heeft vermoord' en vervolgens de langverwachte naam van de dader, alleen: Atkinson stopt met vertellen en de lezer wordt in het ongewisse gelaten. Later wordt dit dan achteloos, als een soort 'fait-divers' vermeld. Een kruidig recept dat Atkinson meer dan één keer toepast en best wel in de smaak valt) en vervolgens overschakelt op een andere verhaallijn.
Oude zaken is zeker een meer dan verdienstelijk boek. Vooral de wijze waarop Atkinson de verschillende verhaallijnen en karakters in elkaar laat overlopen en terzelfdertijd als knikkers met diverse kleur en grootte door mekaar schudt, maakt van dit boek een boeiend geheel.