Lezersrecensie
Als ik schrijf zeg ik alles, als ik spreek ben ik een lafaard.
Bij de start van ‘Geschiedenis van geweld’ had ik moeite met de stijl. Ik vind dat Edouard Louis vaak nodeloos gekunsteld en omslachtig schrijft. ( ‘Uitkijkend naar de toekomst waarin deze scène zou worden teruggekoppeld naar, toegewezen aan, herleid tot het verleden, dacht ik…’)
Anderzijds ergerde ik me ook aan de vertaling. Ik kan me voorstellen dat het niet evident is om het Frans van Edouard Louis te vertalen omdat hij hoogstwaarschijnlijk veel dialectwoorden uit het Picardisch gebruikt als bv. zijn zus aan het woord is maar in de vertaling krijg je dan typisch Hollandse woorden die compleet niet passen bij de Noord-Franse context: jij ben, zouwen, de wouwen, vedder… ‘Vedder’ kwam te pas en te onpas voor en ik dacht eerst dat het een typfout was. Zulke details kunnen mij mateloos storen.
Maar geleidelijk aan raakte ik meer en meer overtuigd van het verhaal en bovendien haalt Louis zelf verschillende keren aan dat hij die ‘ministerstijl’ bewust gebruikt en ook nodig heeft om zich te distantiëren van zijn eigen verleden in een milieu waar mannen ‘niet drinken, ze kunnen niet drinken en hebben het nooit gekund: ze zopen.’
Zoals ‘Weg met Eddy Bellegueulle’ is ook dit boek een zeer persoonlijk verslag en voor Edouard Louis een vorm van therapie om op één of andere manier de brutaliteit en het geweld dat hem is overkomen te kunnen vatten. Als zijn omgeving hem aanraadt een psychiater te raadplegen, eist hij als ‘verliezer van de Geschiedenis’ het recht op om te zwijgen. Edouard Louis overstijgt hiermee zijn eigen geschiedenis en legt de essentie bloot van de prijs die je betaalt voor geweldplegingen: slachtoffers krijgen het verwijt dat ze niet spreken, dat ze hun mond niet opendoen en dat terwijl ‘genezing voortkomt uit de mogelijkheid om de werkelijkheid te ontkennen – je kan het geweld dat je is overkomen, begrijpen maar je hoeft er niet in geïntegreerd te zijn.
Een hard relaas maar in de analyse van wat er gebeurd is ook onwaarschijnlijk eerlijk en aangrijpend.
Anderzijds ergerde ik me ook aan de vertaling. Ik kan me voorstellen dat het niet evident is om het Frans van Edouard Louis te vertalen omdat hij hoogstwaarschijnlijk veel dialectwoorden uit het Picardisch gebruikt als bv. zijn zus aan het woord is maar in de vertaling krijg je dan typisch Hollandse woorden die compleet niet passen bij de Noord-Franse context: jij ben, zouwen, de wouwen, vedder… ‘Vedder’ kwam te pas en te onpas voor en ik dacht eerst dat het een typfout was. Zulke details kunnen mij mateloos storen.
Maar geleidelijk aan raakte ik meer en meer overtuigd van het verhaal en bovendien haalt Louis zelf verschillende keren aan dat hij die ‘ministerstijl’ bewust gebruikt en ook nodig heeft om zich te distantiëren van zijn eigen verleden in een milieu waar mannen ‘niet drinken, ze kunnen niet drinken en hebben het nooit gekund: ze zopen.’
Zoals ‘Weg met Eddy Bellegueulle’ is ook dit boek een zeer persoonlijk verslag en voor Edouard Louis een vorm van therapie om op één of andere manier de brutaliteit en het geweld dat hem is overkomen te kunnen vatten. Als zijn omgeving hem aanraadt een psychiater te raadplegen, eist hij als ‘verliezer van de Geschiedenis’ het recht op om te zwijgen. Edouard Louis overstijgt hiermee zijn eigen geschiedenis en legt de essentie bloot van de prijs die je betaalt voor geweldplegingen: slachtoffers krijgen het verwijt dat ze niet spreken, dat ze hun mond niet opendoen en dat terwijl ‘genezing voortkomt uit de mogelijkheid om de werkelijkheid te ontkennen – je kan het geweld dat je is overkomen, begrijpen maar je hoeft er niet in geïntegreerd te zijn.
Een hard relaas maar in de analyse van wat er gebeurd is ook onwaarschijnlijk eerlijk en aangrijpend.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van ingevermeire
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
