minder origineel dan Iene Miene Mutte

Piep, zei de muis van M.J. Arlidge is het tweede deel van een serie, waarbij alle boeken een pakkende kinderversje als titel hebben. Deze titel maakt je nieuwsgierig en zorgt ervoor dat het boek opvalt.
In dit verhaal worden er mannen vermoord waarbij het hart wordt uitgesneden. Wie doet dit en waarom? En waarom worden die harten terugbezorgd? Helen Grace en haar team moeten dit uitzoeken terwijl er in hun privélevens ook van alles gebeurt. Hoe gaan ze deze seriemoordenaar stoppen? Dat is waar het omdraait in dit deel.

Dit tweede deel heeft, net als het eerste deel Iene miene mutte, kleine hoofdstukken. Het nadeel van de kleine hoofdstukken is, dat je niet het verhaal ingetrokken wordt en niet genoeg meeleeft met de karakters. In dit boek geen subtiele spanning die langzaam maar zeker wordt opgebouwd. Hier wordt er in een korte tijd een spanning opgebouwd en dan is het hoofdstuk af, poef, weg spanning, want je gaat verder met een ander personage.
Het voordeel van de kleine hoofdstukken is dat het verhaal zeer vlot leest en dat het verhaal door verschillende personages wordt verteld. Er zijn ook best wel veel personages, maar door subtiele hints van de auteur hoef je geen lijstje van personages bij te houden en weet je wel snel wie wie is.
Het verhaal op zich zit goed in elkaar met een goede plotwending. Er zitten dan ook verschillende verhaallijnen in. In dit boek kom je iets meer te weten over Helen Grace, maar het plaatje is niet compleet, daarvoor moet je de rest van de serie ook gaan lezen.
Het verhaal, de oplossing van de moorden, is minder origineel dan deel 1 en dat is jammer. Hierdoor wil je deel 3 minder snel gaan lezen, maar ben je nieuwsgierig dan ga je door, want wie is Helen Grace nu eigenlijk?