Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

De gelukkige huisvrouw is een semi-autobiografisch verhaal.

Ingrid Verschelling 20 november 2014
22 jan 2011

Een vriendin had dit boek gelezen en vond het wel een grappig boek, terwijl zij altijd serieuze boeken leest, dus was ik wel nieuwsgierig.

De gelukkige huisvrouw is de debuutroman van de Nederlandse auteur Heleen van Royen.

Lea Meyer is een gelukkige huisvrouw. Ze is een 31-jarige makelaarsvrouw en woont in Aerdenhout. Het geld komt met scheppen binnen en alle rekeningen worden betaald. Haar man wil echter een kind en dat kind wordt dus ook geboren, wat voor sommige mensen niet zo vanzelfsprekend is. Als je zwanger bent is "het enige wat je achter je aan krijgt, vrouwen met zo’n weeë blik in hun ogen. Die beginnen je ongevraagd te vertellen hoe stralend je eruitziet en je met hun gretige, vette vingers in je buik te prikken: ‘O, ik geloof dat ik hem voelde schoppen!’Dat ontroert me dan wel weer, dat zo’n kind dezelfde neigingen heeft als ik."

Alles om op een roze wolk te belanden, echter bij Lea gebeurt dit niet. De bevalling gaat niet van een leien dakje. Ze wil eigenlijk naar het ziekenhuis om daar een keizersnede te ondergaan, maar het wordt een bevalling met inknippingen en daarna moet de baby met de tang worden gehaald, wat Lea helemaal geen pretje vindt. "De natuurlijke bevalling is het ergste wat mij ooit is overkomen. Het was een slachting. Niet voor het kind, alleen voor mij. Dat schijnt zo te horen." Lea komt in een postnatale depressie terecht wat ontaardt in een psychose. Ze wordt opgenomen in een psychiatrische kliniek, doordat haar man Harry het niet meer ziet zitten. Later komt ze onder behandeling van een psychiater. Bij hem komt ze er achter, dat ze de zelfmoord van haar vader niet heeft verwerkt, twintig jaar geleden. Om dit te verwerken moet Lea gaan rouwen. Ze moet daarvoor verschillende fasen doorlopen:

De eerste reactie is vaak ongeloof en ontkenning. Als het besef van het verlies begint door te dringen, komen er allerlei emoties zoals verdriet, angst en woede. Na de eerste verwarring volgt vaak een periode van verwerking. Mensen worstelen nu echt met hun verlies, en dat is vaak ook lichamelijk merkbaar. U beseft dat u moet leven met het verlies. Als u dit punt eenmaal bereikt hebt, kan het herstel beginnen. Het gewone leven krijgt weer zijn gang.

In werkelijkheid zijn deze fasen niet altijd zo duidelijk herkenbaar. Soms lopen ze door elkaar of slaan mensen fasen over. Uiteindelijk rouwt iedereen op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo. ( uit socialezekerheid.nl)

De gelukkige huisvrouw is een semi-autobiografisch verhaal. Heleen van Royen is na haar bevalling in een psychose geraakt en opgenomen geweest in een psychiatrische inrichting. De psychose werd veroorzaakt door het onverwerkte verdriet van het overlijden van haar vader, die zelfmoord pleegde door zich te verdrinken in de Sloterplas.

Het boek leest als een trein en geeft goed weer hoe iemand met een psychose de wereld ervaart. Heleen van Royen heeft zelf 2 keer een psychose gehad. Ze schrijft in een duidelijke en soms grove taal dit boek, dat uiteindelijk over de verwerking van de zelfmoord van haar vader gaat. Ik heb in verschillende recensies gelezen, dat mensen dit een depressief boek vonden. Ik niet. Het wordt op een ironische manier geschreven en af en toe moest ik echt lachen om een bepaalde scene. Het eerste gedeelte van de bevalling was voor mij wel herkenbaar. Ik wilde juist zelf thuis bevallen, maar het werd een ziekenhuisbevalling, omdat het een stuitligging was. Gelukkig kwam ik niet in een depressie, maar zo’n roze wolk is het nu ook weer niet. Vrouwen, die een postnatale depressie hebben gehad na hun bevalling, kunnen er zeker iets aan hebben, omdat er weinig over dit onderwerp geschreven wordt. Op haar website schreef Heleen van Royen over de film, die nu van het boek gemaakt is: 'Het lijkt nog steeds of praten over een postnatale depressie erg moeilijk is’.

Het gedeelte bij de psychiater Beau van Kooten gaat over het verwerken van haar vroegere verdriet, of eigenlijk het verdriet wat ze niet gevoeld heeft bij het overlijden van haar vader. Ook daarin herkende ik bepaalde overpeinzingen, of je het had kunnen voorkomen. Wij hebben dit zelf ook meegemaakt in de familie. Ook het verlies van mijn vader, die overleden is het het ziekenhuis door een fout van het ziekenhuis, heeft me behoorlijk aangegrepen. Ik had altijd een brok in mijn keel en kon er moeilijk over praten. Alleen bij films, die over het onderwerp vader- dochter handelde, kwamen de emoties los. Ook ik ben gewoon doorgegaan met mijn leven en heb niet echt gerouwd. Terwijl dit wel héél belangrijk is. Het komt er toch zo wie zo uit, al is het twintig jaar later.

In 2010 is de gelijknamige film uitgekomen met Carisse van Houten en Waldemar Torenstra in de hoofdrol. De regisseuse van de film heeft zo waarheidsgetrouw mogelijk gewerkt. „De gekken in de film zijn geen acteurs. Er zijn schizofrene mensen gecast die daadwerkelijk in een psychiatrische inrichting zitten. Het was de bedoeling een zo waarachtig mogelijk beeld te schetsen, dat lukt niet als je eigenlijk ziet dat de gekte is gespeeld.”

Ik heb een trailer van de film gezien en die wil ik nu zeker ook bekijken. Nooit gedacht, dat ik dit boek 4 * zou geven en toch doe ik dat, omdat Heleen van Royen een moeilijk onderwerp bespreekt op een toegankelijke manier.

tags: verrassend, actueel, origineel, vernieuwend

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Ingrid Verschelling