Elke strohalm is er één!

Sander ontmoet Jip in de zomer van 2007. Meteen vraagt ze of Sander eigenlijk wel kinderen wil. Sander wordt er ook niet jonger op en durft het met Jip wel aan. Om te zien of ze wel geschikt zijn als opvoeder, nemen ze eerst een hond. Gant wordt hun eerste kindje. Als Jip na een hele tijd niet zwanger wordt, gaan ze hun geluk maar een handje helpen met ICSI (Intra Cytoplasmatische Sperma Injectie). Jip wordt uiteindelijk zwanger en nog wel van een tweeling. Maar dat het zo zou lopen, hadden ze allebei niet verwacht.

Willem wordt geboren met een zware hersenbeschadiging, blijkt een paar maanden na de geboorte. Zal Willen ooit een normaal leven kunnen leiden? Ze gaan ziekenhuis in en ziekenhuis uit, voor gesprekken, revalidatietrajecten en oefenklasjes. Hulpmiddelen worden aangeschaft en elke keer worden ze weer geconfronteerd met de realiteit. Een tijd later wordt ook duidelijk, dat er met Maurits iets aan de hand is. De diagnose luidt autistisch. Nu hebben ze twee gehandicapte kinderen, zoals Sander dat in zijn boek omschrijft.

In Ik kan er net niet bij beschrijft Sander Verheijen hun leven met de zorg voor hun twee zoontjes vanaf hun geboorte totdat ze vijf jaar zijn. Dan verschijnt het boek. Hun leven met deze twee bijzondere kinderen en zijn vrouw Jip, die allebei proberen werk en zorg te combineren. Hij beschrijft zijn twijfels en verdriet, maar ook hun liefde voor hun bijzondere kinderen en elkaar. Alle tegenslagen maken hen ook sterker, sterker dan ze ooit hadden gedacht dat ze waren. Openhartig vertelt Sander over zijn onmacht en vol humor en zelfspot over het zorgen voor hun zoontjes. Een verhaal over hun leven met veel liefde en doorzettingsvermogen.

Sander Verheijen vertelt het verhaal in dagboekvorm in korte zinnen. Korte hoofdstukken lezen gemakkelijk. De schrijfstijl is wat afstandelijk. Door zijn humor weet hij te relativeren. Door zijn verhaal zien we hoe moeilijk het is om twee zorgenkindjes op te voeden.

Ik heb sinds mijn studie tot docent Humanistische Vorming interesse in Autisme. Eerst hoe daar mee om te gaan in de klas, later toen ik Orthomoleculaire voedingstherapie had gedaan naar de oorzaken. Sinds 2016 heb ik een groep op Facebook over HPU, burnout en bijnieruitputting. Daar is een mineraal heel belangrijk voor veel verschillende zaken, zoals je schildklier. Dat is ZINK. Ook voor vruchtbaarheid is zink heel belangrijk. Zink is namelijk van invloed op de ontwikkeling van eicellen, maar ook voor spermacellen. (Zie https://bibliotheek.ortho.nl/32167/zink-noodzakelijk-voor-vruchtbaarheid/) Sanders vraag is WAAROM overkomt hen dit? Ik kan wel zeggen: door tekorten in vitamines en mineralen. Ikzelf zit in een rolstoel door tekorten. Eerst kreeg ik een diagnose MS (2000) en in 2012 kreeg ik darmkanker. Na een kijkoperatie in 2005 kon ik na twee maanden niet meer lopen. Nu heb ik jarenlang gezocht om allerlei verbanden te vinden. En die heb ik ook gevonden. Tekorten heb ik aangevuld, waaronder zink en selenium. Zink is belangrijk voor de weerstand en de hoogte van de darmvlokken. Zelf heb ik pas geleden een microbioomonderzoek laten doen. Autisten blijken ook heel weinig diverse bacteriestammen te hebben. We zijn letterlijk afhankelijk van die bacteriën, die in onze darmen leven. Ze maken vitamines aan en als je die bacteriën mist, dan krijg je tekorten. Ook je maagzuur is heel belangrijk om voeding goed te verteren, waarvoor ook zink nodig is. Toen Sander vertelde over de darmen en de osteopaat, moest ik meteen daaraan denken. Ik ben ook naar de osteopaat geweest en hij heeft ook op mijn darmen en mijn lever gewerkt. Ik volg een aantal mensen, die een autistisch kind hebben. Anne Pemberton in de UK heeft ook een zoon met autisme. Hij is vorig jaar afgestudeerd op de universiteit.

‘Elke strohalm is er één. Elke strohalm is van ons.’ Laat dit dan ook een strohalm zijn! Sander vertelt in het boek dat hij het verhaal vertelt om anderen te helpen. Ik heb mijn groep opgericht om anderen te helpen, zodat anderen niet hoeven mee te maken wat ik meegemaakt heb.