John le Carré is bekend door zijn Koude Oorlog verhalen. De boeken, die zich na de Koude oorlog afspelen gaan allemaal over hebzucht en corruptie. Corruptie is overal en de verhalen zijn dus voor het oprapen. Zijn werk is eigenlijk een kritiek op het James Bond genre. Hij probeert van zijn personages mensen van vlees en bloed te maken, echte mensen met gewone banen. Ze zijn vaak realistischer en minder heroïsch, dit maakt dat zijn boeken geloofwaardiger overkomen. Dit boek vertelt over de Russische maffia en de nieuwe Rijken in Rusland.

Ons soort verrader begint op het Caribische eiland Antigua, waar Perry Makepiece en zijn vriendin Gail Perkins vakantie houden. Perry is docent Engelse literatuur aan de Universiteit van Oxford. Hij houdt in zijn vrije tijd van bergbeklimmen en tennissen. Gail is advocate. Na een spelletje tennis worden ze voorgesteld aan Dima, een Rus. Hij is miljonair en heeft een eigen schiereiland. Hij is crimineel sinds zijn veertiende en overleefde 15 jaar in ijskoud Kolyma, één van de wreedste kampen. Dima Krasnov is lid van de Russische maffia en heeft zich sindsdien opgewerkt tot de grootse geldwitwasser van Rusland. Hij wil Rusland verlaten, omdat hij  bedreigd wordt door de nieuwe opperbaas van de maffia, die de Prins wordt genoemd. De Zeven Broers is een samenwerking van diverse bendes. Hij was hun vaste bankier. Zijn partner Misha wordt vermoord en Dima ontfermt zich over diens twee kinderen. Hij weet teveel en wil, dat zij hem helpen: hij vertelt alles wat hij weet over het witwassen en hij krijgt in ruil asiel in Engeland met zijn familie. Perry en Gail raken al snel in de ban van Dima en zijn familie. Ze zijn gefascineerd door hem en willen hem en zijn familie helpen.                      Ze worden als ze weer in Engeland terug zijn intensief ondervraagd door een subafdeling van de geheime dienst en ingezet om het overlopen van Dima te begeleiden. Die gaan ook uitzoeken of de informatie van de Russische witwasser wel klopt. Roland Garros is de plaats waar Perry weer heeft afgesproken met de Russische zakenman Dima voor een oriënterend gesprek. De finale van 2009 wordt gespeeld, waarin Federer wint van Söderling. Hoe krijg je een heel gezin naar een ander land, dat continu in de gaten wordt gehouden door de Russische maffia?

Ons soort verrader is een aanval op de corruptie  van de Britse ondernemingen, in de regering, de kranten en speciaal de City, waar met bloedgeld wordt gehandeld en geïnvesteerd. Le Carré beschrijft een wereld waarin gangsters van nut kunnen zijn voor de overheid, een wereld vol corruptie en intriges. In de Guardian heeft een artikel gestaan: "Drugsgeld heeft banken overeind gehouden in wereldwijde crisis. $352  miljard was effectief witgewassen door financiele instituten."                 http://www.guardian.co.uk/global/2009/dec/13/drug-money-banks-saved-un-cfief-claims.    De banken nemen geld aan van iedereen, zelfs drugsbaronnen, om te overleven. Misschien is dit wel de inspiratie geweest voor John le Carré.

Het verhaal heeft een wat trage start met vele flashbacks. De feiten worden helder en beknopt weergegeven. John le Carré schrijft heel deskundig en met veel inzicht in de financiële wereld. Hij gebruikt meerdere van zijn favoriete thema’s, zoals verraad.  Ik vind zijn karakters te weinig uitgewerkt; het meeste komen we nog te weten van Luke Weaver, een lid van de geheime dienst. De finale van 2009 van Roland Garros, waarin Federer wint van Söderling, wordt zeer deskundig beschreven.

Toch heb ik wel wat kanttekeningen:

·         om een goede thriller of roman te schrijven, moet je je lezers kunnen intrigeren. Naar mijn mening is Le Carré daar veel te weinig in geslaagd. Halverwege het boek was er nog niet veel gebeurd. Perry en Gail hebben kennis gemaakt met Dima, ze zijn ondervaagd door Luke en Yvonne en er is een nieuwe afdeling van de Britse geheime dienst opgezet om deze operatie te begeleiden. Twee hele hoofdstukken worden gebruikt om de operatie uit te leggen aan de chef in een kelder in Bloomsbury.

·         Bij zo’n soort verhaal hoor je achterdocht te hebben bij alle personages. Hier weet je gewoon al wie de bad guys zijn. Bij de verhalen van Ludlum wist je gewoon niet wie je vertrouwen kon. Dacht je, dat die persoon te vertrouwen was, kwam er een wending in het verhaal en was het weer helemaal anders.

·         Als je als miljonair en gangster asiel wil aanvragen in Engeland, zou je je dan richten tot twee vakantiegangers? Of zou Perry zoveel indruk hebben gemaakt op Dima met zijn sportieve gedrag? Als je daar zelf op vakantie was, zou je je dan inlaten met de Russische maffia? En dan de Britse geheime dienst: ik vind het vreemd, dat zij de hele operatie overlaten aan Perry en Gail. Dat is toch meer voor getrainde mensen, zou je zeggen.

Dima dacht Perry zeker wel te kunnen vertrouwen, omdat hij tijdens het spelletje tennis heel sportief was. Hij was ‘de hemel in gepromoveerd’ en werd de Professor genoemd. In die wereld zijn er spionnen en dubbelspionnen. Wie is er nu te vertrouwen? ‘Diplomaten liegen in het belang van het land, politici liegen om hun hachje te redden.’ Verderop in het boek wordt het nog een keer aangehaald door de geheime dienst: de Professor staat garant voor fair play.

Ons soort verrader viel mij tegen. Het is misschien wel deskundig geschreven, maar ik vond de karakters veel te oppervlakkig, zodat je niet echt met hen meeleefde. Ik werd zelfs geïrriteerd door bepaalde zinsconstructies. Spannend vond ik het ook niet. Ik heb het alleen uitgelezen, omdat ik er een recensie over wilde schrijven. Wat ik wel beangstigend vind, is de wereld waar le Carré nu over schrijft. Toen hij nog over de Koude oorlog schreef, wist je nog wie de vijand was. Nu kan die van alle kanten komen.