Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Ein Menschenleben och, es ist so wenig. Ein Menschenleben och, es ist so viel.

Ingrid Verschelling 05 januari 2016
Ein menschenleben och, es ist so wenig. Ein Menschenleben och, er ist so viel. Citaat van Grillperzer.

Toen ik het boek Amsterdam – Delphi van Rosita Steenbeek las, vertelde ze over Heidelberg. Dat haar grootmoeder daar haar grootvader had leren kennen. Ook ik ben eens in Heidelberg geweest, maar niet op alle plaatsen, die zij noemde. Dus ik wil bij mijn volgende bezoek die plaatsen zeker afgaan. Rosita vertelde toen ook, dat ze bezig was met een roman over haar grootmoeder “Rose”. Ik heb dat boek toen meteen op mijn lijst gezet. En nu is het alweer gelezen, als eerste van de Hebban Reading Challenge 2016.

Het verhaal van Rose begint in 1920. De Eerste Wereldoorlog is net afgelopen en we volgen de Joodse familie van Rosita, die in Duitsland woont. Elke zomer gaat de hele familie naar Villa Rosa, het hotel van Onkel Moritz en tante Röschen op het Waddeneiland Wangeroog .
Haar grootmoeder Rose woonde eerst in Keulen en verhuist vervolgens van Hamburg naar Bremen. Duitsland moet herstelbetalingen betalen en dit is de aanleiding tot de tweede wereldoorlog.
Als de dreiging te groot wordt, gaan sommige Joodse mensen verhuizen naar allerlei landen. Zo gaan familieleden naar New York, Palestina, Brazilië en Chili. Rose is al in Nederland terecht gekomen, in het begin van de jaren dertig. Ze had haar man, een Nederlandse dominee, ontmoet in Heidelberg. Ze wil dat haar moeder Gretchen en haar broer Hans ook naar Nederland komen. Haar man gaat bij het verzet en haar broer moet uiteindelijk voor de Duitsers vechten. Rose kan niet bevatten, dat God dit toelaat. Gerhard zegt, dat God onze handen nodig heeft en onze stemmen. De mens moet toch in staat zijn de oorlog uit te bannen, overdenkt Rose. Ze voelt zich begenadigd, dat zij de oorlog hebben overleefd. Dat moeten ze elke dag beseffen.

Toen de grootmoeder van Rosita was overleden, heeft ze zich verdiept in haar leven. Eigenlijk te laat, want ze kon het haar oma niet meer vragen. Haar vader had al eerder aangeraden om dat te doen, maar haar leven stond in de weg. Ze heeft nu zelf die zoektocht moeten doen, maar vaak samen met haar neef Gerard. Ze zijn overal geweest, hebben begraafplaatsen bezocht en in archieven gezocht. Het antieke kistje met de liefdesbrieven van haar grootouders was het begin van haar boek over haar grootmoeder.

Ik had de linken uit de reactie van Gerard, de neef van Rosita Steenbeek al bewaard. Ik was meteen gaan kijken op internet, omdat ik zelf ook aan stamboomonderzoek doe. Ik was aan het zoeken naar Dominee Hugenholtz, die dominee was in Axel, Zeeuws- Vlaanderen. Daar komt mijn man vandaan. Mijn schoonouders wonen er nog steeds en zijn daar geboren en getogen. Ik vind het heel leuk, dat ik de voorouders van Rosita leer kennen via haar boek en dat ik nu nog meer foto 's zie. Het verhaal ging zo nóg meer voor mij leven.

Ik heb al meerder boeken van Rosita Steenbeek gelezen en ben fan van haar. Ze schrijft vaak over Italië en Rome, omdat zij daar woont. Ze heeft een fijne schrijfstijl. Dit boek is echt haar meesterwerk geworden, door de geschiedenis te combineren met het leven van haar familieleden. Je voelt de dreiging van het gevaar en de wanhoop van de mensen in het verhaal. Diverse thema ’s komen voorbij: goed en kwaad, vergeving en dat alles niet zwart- wit bekeken kan worden. Het is een ontroerende meeslepende roman geworden, waar ik helemaal in opging. Met “Rose” heeft Rosita Steenbeek een prachtig monument voor haar grootmoeder geschreven.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Ingrid Verschelling