Een boeiend verhaal over een gesloten dorpsgemeenschap, waar onrecht niet naar buiten komt

5-1-2011 Tot de woede is geluwd is de vierde thriller van Åsa Larsson. Ook dit is een serie, want er wordt in het boek teruggegrepen naar eerdere gebeurtenissen. Kennis van voorgaande delen wordt verondersteld: de schrijfster legt het niet nog eens kort uit, zoals je in andere boeken wel eens leest. Dit boek beviel me zo goed, dat ik nu bij Zonnestorm verderga. De volgorde van deze serie is 1. Zonnestorm 2. Midzomernacht 3. Het zwarte pad 4. Tot de woede is geluwd.

Het boek begint met een passage uit de bijbel uit Job. In het begin zegt dat je nog niets. Dat komt pas later in het verhaal. Hier is ook de titel van het boek aan ontleent. De volgende bladzijde begint met deze zin: Ik herinner me hoe we stierven. Ik herinner me hoe en ik weet hoe. Je wordt wel meteen nieuwsgierig. Het is een stukje bovennatuurlijks, wat in het verhaal verweven is. Ik heb gelezen, dat sommigen dat vervelend vonden. Het stoorde mij helemaal niet. De zeventienjarige Wilma Persson is degene, die dit vertelt. Zij is dus gestorven en haar vriend Simon ook. Zij is soms bij haar oma, soms bij de dader en vertelt wat zij ziet. Ze waren in de herfst aan het duiken naar een vliegtuigwrak in het noorden van Zweden in het meer Vittangijärvi. Je weet al, dat dit fataal afloopt, maar is het een ongeluk of toch niet? Door de ogen van Wilma beleef je hun dood mee, met hun laatste gedachten en hun doodsangst. In het volgende voorjaar wordt haar lichaam gevonden in een rivier. Dus niet bij het meer. Dat het verplaatst is weet alleen de lezer. De jongen wordt niet gevonden. Na de lijkschouwing blijken er aanwijzingen te zijn die op moord duiden. Officier van justitie Rebecka Martinsson en inspecteur Anna-Maria Mella uit het Noord-Zweedse Kiruna zijn eigenlijk de hoofdpersonen, die het onderzoek doen. Officier van justitie Rebecka Martinsson heeft gedroomd, dat het geen ongeluk was. Het leek een soort boodschap van Wilma, maar eigenlijk gelooft ze daar niet in. De zoektocht begint bij de overgrootmoeder van Wilma. Beide woonden samen in het dorpje Piilijärvi. Dit dorp wordt gedomineerd door de familie Krekula. Na een oproep via de tv meldt zich een getuige die de jongeren in de zomer bij het meer heeft gezien. Na een gesprek met één van de dorpsbewoners, wordt het Rebecka en Anna-Maria duidelijk dat er iets in het dorp gaande is. Wanneer vervolgens iemand wordt vermoord, is het duidelijk, dat iemand wil, dat men niet tot een oplossing van de zaak komt. Rebecka wordt geïntrigeerd door het onderzoek en gaat aan het eind van het verhaal zelfs alleen op de dader af, wat heel wat gevolgen heeft.

Het verhaal is erg beeldend geschreven en heeft veel flashbacks. Het onderzoek behelst een paar weken: donderdag 16 april tot en met zondag 3 mei. De flashbacks zijn naar de jeugd van een paar mensen en ook naar WOII. Niet alleen Wilma komt aan het woord, maar ook anderen, zoals de dader. De schrijfster besteedt veel aandacht aan het leven van officier van justitie Rebecka Martinsson en inspecteur Anna-Maria Mella. Rebecka Martinson heeft een lat- relatie met iemand in Stockholm. Hij wil, dat zij daar ook weer komt wonen, terwijl Rebecka eigenlijk in Kiruna wil blijven wonen. Anna- Maria heeft iets meegemaakt in haar functie als inspecteur, wat haar nog danig dwarszit. Zij heeft zichzelf en een collega blootgesteld aan gevaar, maar wat het precies behelst, weet ik nog niet. Dat staat vast in een eerder deel. Wat mij erg beviel, was de bijzondere sfeer, die uit het boek sprak: het landschap van Noord- Zweden en ook het klimaat worden mooi beschreven. Åsa Larsson gebruikt Kiruna en de omgeving boven de poolcirkel, waar ze zelf is opgegroeid als decor voor haar misdaadromans.

Ik vond het een boeiend verhaal over een gesloten dorpsgemeenschap, waar onrecht niet naar buiten komt, mooi geschreven en goed uitgewerkt. Een aanrader!