Meisjes van twaalf (of dertien)

Ik las het boek (een mooie nieuwe vertaling van Molly van Gelder) eind juni en kwam door het warme weer gelijk in de stemming.

Zomer 1944, een klein stadje in het zuiden van de VS. Het is een lange, warme, eindeloze zomer.
Frankie Addams is twaalf en heeft zomervakantie. Ze lijkt deze zomer overal buiten te vallen. De wat oudere meisjes hebben feestjes met jongens en vragen haar niet meer mee, en met de jongere kinderen wil ze niet meer spelen. Het is, kortom, zo’n meisje als waarover Paul van Vliet zingt in zijn ‘Meisjes van dertien’.
“ Die zomer hoorde ze al heel lang nergens bij. Ze was nergens lid van en stond overal buiten. Los van de wereld draalde ze maar wat op drempels, en ze was bang.“

Daarom brengt ze haar hele zomer door in de keuken, bij de zwarte kokkin Berenice en haar neefje John Henry van zes. Ze kaarten een beetje, kletsen, zingen, eten, drinken en hangen.
Maar eind augustus wordt alles ineens anders. Frankie’s broer gaat trouwen en bij Frankie, die zo heel graag ergens bij wil horen, groeit geleidelijk het idee dat zij na de bruiloft weg zal gaan - waar naartoe is onduidelijk, maar in ieder geval gaat ze met haar broer en zijn vrouw mee en blijven ze voor altijd samen.

Veel gebeurt er niet in deze roman, maar Carson McCullers weet op een prachtige manier het gevoel van doelloosheid en eenzaamheid tijdens een warme en eindeloos lijkende zomervakantie op te roepen.

Na de zomer is alles anders. Het weer is omgeslagen, Frankie heeft een nieuwe beste vriendin én ze is dertien. Zo snel kan alles veranderen als je een pubermeisje bent…