Waar blijft die verfilming?

Een ladder naar de hemel is het nieuwste boek van John Boyne, welke we kennen van The boy in the striped pyjama.
Op de cover prijkt een schrijfmachine en enkele opgefrommelde stukken papier. En laat dit het gegeven zijn van Een ladder naar de hemel.
Het verhaal is opgedeeld in 3 grote hoofdstukken en 2 intermezzo’s en vertelt het verhaal van Maurice Swift.
Het eerste gedeelte gaat over de kennismaking van Maurice Swift, een knap ogende jongeman met de bejaarde homofiele auteur Erich Ackermann. Erich is totaal in zijn ban en biedt hem een baan als persoonlijk assistent aan om hem te begeleiden op zijn lezingen doorheen Europa.
Al snel merk je als lezer op dat Maurice profiteert van Erich en hem beschouwt als zijn opstap naar bekendheid. Hij hoort Erich uit over zijn vriendschap in West-Duitsland met als enig doel zelf een roman te schrijven. Dat hij daar Erich mee in de vernieling helpt, daar ligt Maurice niet van wakker.
Tijdens het eerste intermezzo schakelt Maurice over naar zijn volgende slachtoffer, de auteur, Dash Hardy. Deze nodigt hem uit op het buitenverblijf van Gore Vidal en Howard Austen waar Gore Maurice snel door heeft.
Hierbij beschrijft Boyne Vidal zoals hij zichzelf zou beschrijven… decadent, arrogant en shockerend in taalgebruik maar oh i love Gore so much.

"Ik heb erg veel hoeren in mijn leven gekend,’ voegde Gore eraan toe, en hij liet zijn hand langs de rode badjas glijden die aan de slaapkamerdeur hing, voordat hij de gang in liep. ‘Zowel mannen als vrouwen. En over het algemeen vond ik ze goed gezelschap, met een hoog ontwikkeld eergevoel. Een hoer zal je nooit bedriegen, daarvoor zijn ze te integer. Maar jij, Meneer Swift, jij geeft het beroep een slechte naam.’
Huiverend liet hij zijn blik door de kamer glijden maar hij meed de ogen van de jongen, uit angst voor wat hij daar zou zien; iets gruwelijkers dan overschilligheid bestond er niet. ‘Over een paar minuten sta ik op het terras om jullie beiden uit te zwaaien. Ik zie uit naar het afscheid.’

In deel 2 in het boek is Maurice ondertussen gehuwd met Edith, eveneens een schrijfster en ze geeft colleges in creatief schrijven.
Is het een huwelijk uit liefde of is Edith een middel om zijn doel te bereiken?
Heel wat familieperikelen vormen hier de achtergrond en Maurice krijgt geregeld het deksel op zijn neus waarbij zijn ware aard komt bovendrijven.
Intermezzo 2 behandelt zijn relatie met zijn zoon Daniel en is hij eigenaar van het tijdschrijft Stori waarbij beginnende auteurs hun verhalen kunnen insturen in de hoop gepubliceerd te worden. Voor Maurice een aantrekkelijke bron om verhalen te stelen.

"Maar je kent schrijvers. Ze kunnen genadeloos zijn in de manier waarop ze elkaar gebruiken om de top te bereiken. Het verbaast me eerlijk gezegd dat ze elkaar niet vaker naar het leven staan."

In het laatste deel van het boek maken we een sprong in de tijd en is Maurice een vijftiger met een drankprobleem die nog steeds zijn streken niet kwijtgeraakt is en hoopt op een revival als een jonge literaire biograaf een scriptie wil maken van zijn leven. Op slinkse wijze ontfutseld deze jonge man de ware aard van Maurice van zijn eerste ontmoeting met Erich tot heden. Ondertussen steekt het spook van Maurice’s misdaden de kop op en hoopt hij door het Theo te vertellen vergiffenis te krijgen.

‘Kijk, Theo. Ik ben schrijver. En wat is de irritantste vraag die je een schrijver kunt stellen?’
‘Ik weet het niet. Schrijft u met de hand of op een computer?’
‘Nee, die vraag is: Waar haalt u uw ideeën vandaan? En het antwoord is dat niemand weet waar ze vandaan komen en niemand dat zou moeten weten. Ze ontstaan langzaam maar zeker ergens in ijle lucht, ze komen omlaaggezweefd vanuit een mysterieuze hemel en we steken een hand uit om er een te pakken, te verankeren in onze verbeelding en ons eigen te maken."

Ik zou nog zoveel meer kunnen optekenen over dit boek en ik heb al veel personages tegengekomen in verhalen maar zo eentje als Maurice Swift is een unicum. Zo manipulatief, zo koud, zo hardvochtig maar ook zo overtuigd van zijn gelijk in wat hij doet en zegt. Je kan niet anders dan hem haten.
Een ladder naar de hemel sleept je mee in het verhaal vanaf de eerste pagina. Bij de laatste bladzijde schoot ik in de lach en mijn eerste gedachte was Oh my god, een oude vos verleert zijn streken niet!
Een ladder naar de hemel is zijn 5 sterren meer dan waard. Het is een subliem boek, een Pulitzerprijs waardig en met het oog op het verhaal voelt dit misschien sarcastisch aan. Maar daar moet je gewoon het boek zelf voor lezen om deze zinsnede te begrijpen.
Een ladder naar de hemel is een boek voor én door lezers én schrijvers… Of hoe iemand letterlijk over lijken gaat om zijn boek in de rekken te krijgen.