Een mooie ode

13 november 2015… Evenals 11 september 2001 staat deze datum voor eeuwig in ons geheugen gegrift. Ik weet zelfs nog waar ik, op het moment dat ik het nieuws hoorde, mee bezig was… 11 september, met een vieruurtje klaarmaken voor de kinderen die zo dadelijk van school thuis gingen komen… 13 november, juist naar bed en toch nog even snel op mijn mobiel het nieuws checken en de eerstkomende twee uren niet in slaap raken omdat er ieder kwart uur nog meer slachtoffers vielen. Een gevoel van onmacht.

Mijn haat krijgen jullie niet is het verhaal van Antoine, die tijdens de aanslagen in de Bataclan in Parijs zijn vrouw Hélène verloor en alleen achterbleef met hun zoontje Melvin. Van de ene op de andere minuut ben je niet meer met drie…

Een boek dat leest als een lange brief waar Antoine zijn gevoelens neerpent. Deels als verwerking? Deels als nalatenschap voor zijn zoontje? Maakt niet uit. Ieder verwerkt zijn verlies op zijn eigen manier. Voor Antoine was dit schrijven.

Hoe vertel je aan een klein kind dat zijn mama niet meer naar huis komt? Hoe vertaal je de gevoelens van dat kleine kind, dat onbewust weet dat er iets verschrikkelijk mis is?
Ik begrijp ten volle het verdriet van Antoine. Hoe iemand uit je leven werd weggerukt is van geen belang. Het feit dat die persoon er niet meer is en je hem of haar nog iets wou zeggen of voelen overheerst alle gevoel. Zelfs al heb je tijd gehad om afscheid te nemen, NOOIT is hét moment juist om iemand te laten gaan. En dan komt het moment dat je beseft dat de wereld doorgaat met zijn alledaagse beslommeringen…

Mijn haat krijgen jullie niet behelst de eerste week na de aanslag, tot aan de dag na de begrafenis. Het laat het verdriet van Antoine & Melvin goed zien en hoe anderen met hen omgaan.
Sereen geschreven waaruit de bewondering naar zijn vrouw toe van de pagina’s glijdt. Met andere woorden een ode aan Hélène.