Weerloos van Kim Moelands

Het boek Weerloos is geschreven door Kim Moelands, die tevens ook recensent en journaliste is. Ze lijdt aan een ernstige, chronische ziekte, Cystic Fibrosis (taaislijmziekte), wat haar levensverwachting aanzienlijk inkort en het uitoefenen van een beroep niet evident maakt. Dankzij haar dubbele longtransplantatie in 2010 kan ze nu weer ten volle van het leven genieten. Ze schreef haar debuut Ademloos over haar overleden vriend Ron en haar ziekte en enkele jaren later ook de opvolger daarvan, Grenzeloos. Moelands is winnaar van een Hebban award en genomineerd voor een diamanten kogel. Ze geeft in haar dankwoord van Weerloos ook aan dat ze niet gedacht had ooit nog een letter op papier te krijgen, maar toch kon ze het niet laten, met een zinderende thriller als resultaat.
Het gaat hier over een doorsnee, jonge vrouw (Naomi) die al zesentwintig jaar een gematigd leven leidt, en nog maar net een breuk achter de rug heeft met haar voormalige vriendje Paul, die ervandoor ging met de sletterige secretaresse van op kantoor. Ze besluit om nog een keer een stapje in de wereld te zetten (onder lichte dwang van haar beste vriendin Sonja) en ontmoet Stefaan in een discotheek. Alles aan hem straalt uit dat er iets mis is: zijn koele, berekenende blik, de ondertoon in zijn woorden en de doortastendheid in zijn handelingen. Tegen beter weten in volgt ze hem naar zijn huis in Amsterdam voor een stomend potje seks, wat het begin wordt van een bijzondere relatie. Al snel krijgt Naomi door dat Stefaan niet deugt en gooit ze hem de deur uit, maar dit is niet het einde voor hem. Hij blijft Naomi lastigvallen met kinderachtige pesterijen. De dag dat Naomi hem komt vertellen dat ze zwanger van hem is –wat hij uiteraard al lang wist, de gluiperd- komt de uiterst ongebruikelijke, gruwelijke, braakneigingen-opwekkende waarheid aan het licht. Letterlijk dan, want Naomi kan het niet laten om even over haar nek te gaan in het huis van haar vader. Haar vader, je leest het goed. Het verhaal eindigt met een hoop kabaal en geweerschoten, en het lijk van haar ex-vriendje –die dus ook haar vader bleek te zijn- op de grond van de woonkamer bij Naomi’s moeder thuis. Het kleintje in Naomi’s buik overleeft het niet, en Naomi en haar moeder gaan door het leven met een hoop meer gemeenschappelijke punten dan ze oorspronkelijk dachten.

Hoewel een groot deel van de verhaallijn vrij voorspelbaar was –iedereen met een greintje gezond verstand zou merken dat er iets hartgrondig mis is met Stefaan- was de plot zeker wel verassend . Ik voelde al wel dat het ging uitdraaien op een ietwat theatraal einde, maar dit lag niet helemaal in mijn lijn van verwachtingen. Ik had allerlei verklaringen voor het psychisch gestoorde gedrag van Stefaan –uiteenlopend van een onverwerkt jeugdtrauma met een drugsverslaafde moeder die zich door de kop had geschoten tot een enorme bal opeengepakte frustraties om een relatie die op de klippen is gelopen-, maar een omgekeerde, verknipte versie van een Elektracomplex lag nooit binnen mijn keuzepakket. Des te beter uiteraard, een schrijver die me bij de neus weet te nemen is een goede schrijver. Het wisselend vertelperspectief was ook zeker verfrissend, met name het ruwe contrast tussen de doordeweekse Naomi en de complexe, ziekelijke gedachtegang van Stefaan. Ik walgde van wat er in zijn hoofd omging, en tegelijkertijd wou ik er alleen maar meer van. Zijn personage was zo meesterlijk ontworpen en uitgewerkt dat ik er alleen maar respect voor kon opbrengen. Een verwarrende mix van fascinerend en weerzinwekkend, die ervoor zorgde dat ik op het puntje van mijn stoel zat te lezen. De schrijfstijl en het woordgebruik waren vrij standaard en toegankelijk, maar daarom niet minder goed.
Het is absoluut niet nodig om met hemelse zinstructuren en verbijsterende formuleringen te gooien wanneer je de lezer zo’n sterk verhaal voorschotelt- hoewel het uiteraard altijd welkom is.

Algemeen vond ik het boek zeker de moeite waard, een mooi voorbeeld voor zijn genre en makkelijk verteerbaar voor de geoefende lezer. Hier en daar een tikkeltje voorspelbaar, wat ruimschoots gecompenseerd werd door het knallende einde. Een luchtige, degelijke schrijfstijl met een stevige portie relevante seks, gekruid met een vleugje ironie waar nodig. Een verademing voor iemand die op zoek is naar een goede thriller, zonder meer.