Thuis

Deel drie gaat verder waar deel twee gestopt is: er zijn meer transportschepen onderweg naar de aarde en landen in deel drie. Clarke leidt een grote reddingsoperatie door alle gewonden die gevallen zijn, Wells helpt waar hij kan en Glass loopt verward rond na het overlijden van haar moeder. Ondanks dat is Glass ook dankbaar dat ze een leven op kan bouwen met Luke. Bellamy houdt zich afzijdig na alles wat zich heeft afgespeeld de afgelopen tijd, bang dat ze hem zullen straffen.

Wells hoopt dat zijn vader, de kanselier, uit het transportschip komt. Vice-kanselier Rhodes heeft de crash in ieder geval overleefd en neemt de leiding direct over van Wells. Het vredige kamp lijkt weer een kopie te worden van het leven in de gevangenis in de ruimte. De 100 worden weer behandeld als criminelen, terwijl ze in mijn ogen juist een mooi nieuw bestaan hadden opgebouwd. Rhodes vind ik een vreselijke man en een gluiperd en ik kon hem niet uitstaan. Kass Morgan heeft dit personage dus goed uitgewerkt. Clarke, Glass, Wells, Bellamy en een aantal anderen van de groep doen er alles aan om de sfeer in het kamp weer te verbeteren, maar hoe?

Dit boek bevatte meer diepgang, ik voelde dit keer echt meer spanning. Het lijkt alsof deze serie steeds beter wordt naarmate de serie vordert en dat vind ik fijn. Aan het einde van het boek en ook aan het einde van de hoofdstukken zitten cliffhangers, waardoor je door wilt blijven lezen. Morgan lijkt hier inmiddels wel getraind in.
Ook ben ik inmiddels gewend aan de schrijfstijl waardoor het toch iets prettiger leest en ook voel ik mij soms meer verbonden met de personages. Bellamy trekt een beetje bij, waardoor ik zijn personage nu ook wel oké vind. Ik hoop niet dat dat in boek vier onderuit wordt gehaald.

Het einde vond ik wel een klein beetje afgeraffeld, wat wel jammer is, maar in meerdere opzichten vind ik dit boek beter. Kom maar op met deel vier!