Ingezogen

Ik herinner mijn eigen werkweek naar Londen in 4-havo. Nieuwe mensen leren kennen, optrekken in groepjes langs de bezienswaardigheden en reizen met de verschillende metrolijnen. Ik herinner mij ook die donderdag, helemaal in mijn element ging ik met mijn groepje langs alle bezienswaardigheden. Op een gegeven moment stonden we bij metrostation King’s Cross St. Pancrass en net nadat we het station verlaten hadden werd het afgesloten omdat het naar gas rook. Hetzelfde gebeurde die dag bij Piccadilly Circus, ook toen wij het station verlieten. In dit geval ging het echt om een gaslek, maar het had net zo goed iets anders kunnen zijn. Ik was me er op dat moment niet zo heel erg bewust van denk ik, maar indruk maakte het wel. En dat deed dit boek ook.

Ralph, Loïs, Jonas en Naima gaan ook met havo 4 op werkweek naar Londen. Vier tieners die elkaar misschien van naam kennen, maar verder niet. Ze worstelen elk met hun eigen problemen en verleden, maar als ze een groepje moeten vormen in Londen zijn ze gedwongen om met elkaar op te trekken. Bij het bekijken van de bezienswaardigheden ontstaat een bijzonder vriendschap tussen hen. Wanneer ze op de metro staan te wachten worden ze slachtoffer van een terroristische aanslag.

Ik begon met lezen in de trein, toepasselijker kon haast niet. Dat was ook dubbel, omdat ik een vermoeden had waar dit naartoe ging. Overdag spookte het verhaal vaak door mijn hoofd. ’s Avonds besloot ik nog een stukje te lezen, maar toen ik weer op de klok keek was het al 02:00 uur en ‘een stukje’ was de rest van het verhaal geworden.

Ingezogen. Dat woord past heel goed bij dit verhaal. Een spannende verhaallijn en goed uitgewerkte personages maakte dat ik in het verhaal werd gezogen en het niet weg kon leggen. Ralph, Jonas, Loïs en Naima hebben daarnaast ook hun eigen verhaal waar niemand echt van op de hoogte is. Tijdens de werkweek kunnen ze dit een beetje loslaten en zijn ze even wie ze echt zijn. Totdat er een aanslag gepleegd wordt en het hen soms dichter bij hun verleden brengt dan ze dachten. Het brengt hen ook dichter bij elkaar. Als lezer ben je ook niet helemaal op de hoogte van hun hele verhaal. Beetje bij beetje wordt ook hier de spanning opgebouwd.

Naast ingezogen, vind ik het ook een beklemmend, emotioneel en indringend verhaal. De emoties die worden beschreven zijn echt. Als er verdriet is, voel je het verdriet. Als er angst is, voel je de angst. Het wordt zo echt beschreven dat het lijkt alsof je er zelf bij bent, maar toch alles van een afstandje bekijkt. Omdat je niet wilt dat het echt is.
“Maar op de een of andere manier geloof je toch niet dat het jou overkomt. Denk je dat jij net op een andere plaats of op een ander tijdstip bent als het gebeurt. Dat het heel ver van jouw omgeving verwijderd blijft. En al helemaal niet dat het gebeurt tijdens een werkweek van school.”

Een paar dagen nadat ik het boek uit had zat ik weer in een overvolle trein, stapte ik over op een groot drukbezocht station naar een overvolle bus en besefte ik mij ineens hoe blij we mogen zijn dat zo’n terroristische aanslag in Nederland tot nog toe niet is voorgekomen. Ik besefte ook dat het gevoel van veiligheid soms in één klap weg kan zijn.
“Omdat niet alleen jij, maar ook ik maar al te goed weet dat het in een split second afgelopen kan zijn.”

Dit is een realistisch en ijzersterk verhaal met realistische en sterke personages. Lees dit boek!