Ontroerend maar oprecht

In dit persoonlijke verhaal van Tom Malmquist lezen we over zijn vrouw Karin die met 33 weken zwangerschap met spoed wordt opgenomen in het ziekenhuis. Hun dochter Livia wordt 7 weken te vroeg geboren en in diezelfde week overlijdt Karin zelf aan acute leukemie. Ondanks dat je weet dat dit gaat komen, beschrijft Malmquist de ziekenhuiswereld en hoe alle gebeurtenissen elkaar in rap tempo opvolgen.

Voordat ik begon aan dit boek had ik het idee dat dit een heel mooi verhaal zou zijn, omdat het een persoonlijk verhaal is. Persoonlijk was het zeker, het is hartverscheurend om te lezen hoe Tom deze periode doorkomt en wat hij allemaal moet regelen.
Een begrafenis moet geregeld worden, maar daarnaast blijkt hij ook nog geen vaderverklaring te hebben. In deze periode van rouw wordt hij van het kastje naar de muur gestuurd bij verschillende instanties, maar tijd om te rouwen lijkt hij bijna niet te hebben. Hij is druk met de zorg voor Livia, waarin hij ook zijn weg moet vinden. Gaandeweg zie je hoe hij hierin zijn weg vindt, ook door hulp van ouders en schoonouders.

Het eerste deel van het boek vond ik af en toe wat ingewikkeld, de medische termen zeiden mij vaak vrij weinig en af en toe vond ik het iets te beschrijvend. Het beschrijvende gaf vaak wel een heel goed beeld en de sfeer weer van de wereld waarin hij rondliep.
In de rest van het boek wordt gebruikgemaakt van flashbacks, je leert Karin en haar ouders beter kennen, maar ook hoe Tom Karin leerde kennen. Later in het boek lees je ook specifiek over de relatie tussen Tom en zijn vader, hoe deze tot stand is gekomen en hoe deze eindigt.
Heden en verleden worden vaak afgewisseld, alsof het is opgeschreven zoals het er in het hoofd van Tom aan toe gaat.
Het aparte aan de schrijfstijl vind ik ook dat er geen aanhalingstekens gebruikt worden, hier moest ik echt aan wennen. Uiteindelijk vind ik dit ook wel weer bij het boek passen, persoonlijk vond ik dat dit de somberheid van dit boek benadrukte.

De manier waarop de auteur dit allemaal heeft beschreven gaf mij het gevoel alsof ik er zelf bij was. Ik voelde de boosheid, de angst en de liefde, voor Livia, voor Karin. Het ene moment sta je zelf in het ziekenhuis en het andere moment leefde ik heel erg met Tom mee, hij heeft veel te verwerken, maar vervolgens komt er weer een nieuwe tegenslag. Halverwege het boek komt Tom op mij over alsof hij zijn emoties wegdrukt en maar doorgaat, voor Livia en voor Karin. Ondanks alle emoties en gebeurtenissen komt altijd de liefde voor zijn dochter en vrouw naar boven en dat is wat hem staande houdt. Mooi dat Tom Malmquist dit verhaal zo echt en puur heeft kunnen schrijven en kan delen met lezers.