Oprecht en tijdloos

“Kun je nog wel iemands broer zijn als die iemand niet meer bestaat?”

Na de dood van Marius besluit de moeder van Luuk zijn spullen te verbranden. Luuk pakt het dagboek van zijn broer uit zijn kamer, iets wat hij ooit cadeau heeft gegeven aan zijn broer. Uit angst dat zijn moeder het dagboek ook gaat verbranden, schrijft hij zelf in het dagboek zodat het ook van hem wordt. Na een discussie met zijn moeder leest hij toch wat Marius heeft geschreven. Daar leest hij dat Marius al wist wat Luuk nog verborgen probeert te houden. Luuk durft nog niet te zeggen dat hij jongens leuker vindt dan meisjes, maar nu zijn broer dood is, kan hij het er niet meer over hebben met hem.

Zijn moeder vindt dat het verdriet van een moeder groter is dan het verdriet van een broer, waarop Luuk zegt:
“Dat kan niet waar zijn, want u bent nog steeds iemands moeder, maar ik ben niemands broer meer. Een man die zijn vrouw verliest heet weduwnaar, en kinderen zonder ouders zijn wezen. Dus hoe heet een broer die geen broer meer heeft?”
Het verhaal laat de lezer weten hoe deze 16-jarige jongen dit proces doormaakt en wat hem daarbij bezighoudt.

Ik vind ook dat dit boek, misschien nog wel meer dan andere boeken, laat zien hoe een jongen met zichzelf in de knoop kan zitten, omdat hij weet dat hij anders is dan mensen soms gewend zijn. Mensen zijn gewend, of gaan er automatisch vanuit, dat iemand hetero is. Hoe kom je er dan voor uit als dat niet zo is? “Ik was zo ontzettend slecht in het doen of ik een gewone jongen was en juist zo goed in het zijn van mezelf, dat ik me behoorlijk mislukt voelde.”

Als uiteindelijk blijkt dat Marius een zeldzame stofwisselingsziekte had, laat Luuk zich ook testen. Mocht hij ook de ziekte hebben, dan heeft hij ook antwoord op zijn vraag. “Dan is meteen de vraag opgelost of ik nog wel een broer ben nu jij gestorven bent, want dan zijn we gewoon twee dooie broertjes.”
Het dagboek speelt ook bij dit nieuws weer een rol: Luuk kan zijn verhaal kwijt aan zijn broer via het dagboek. Het dagboek bracht de broers dichter bij elkaar dan toen Marius nog leefde.

Geïnspireerd door eigen ervaringen heeft Ted van Lieshout een mooi en tijdloos verhaal geschreven. Doordat Luuk regels toevoegt aan het dagboek van zijn broer ontstaat er een mooie en ontroerende dialoog tussen hen waar de lezer getuige van mag zijn.
En om het eerste citaat te beantwoorden in deze recensie: het is maar net hoe je het bekijkt. En daarvoor raad ik je aan om dit dunne, maar zeer krachtige boek te lezen.