Dit verhaal blijft in je geheugen

Het geheugenboek gaat over Samantha McCoy, oftewel Sammie. Sammie begint een boek aan zichzelf voor als ze dingen niet meer herinneren. Bij haar is namelijk NPC, Niemann-Pick Type C, vastgesteld. Een ziekte waarbij de cholesterol ophoopt in de lever en mild met als gevolg enkele blokkades in de hersenen. Motorische functies, het geheugen en stofwisseling kunnen hierdoor worden verstoord.

De ene na de andere lovende recensie zag ik voorbij komen, dus toen de vraag kwam of ik het boek wilde lezen hoefde ik geen seconde na te denken: natuurlijk wilde ik dat! Wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb, geweldig boek! Sprakeloos was ik na het einde. Ik heb een paar dagen de tijd genomen om na te denken over dit verhaal, over Sammie en haar geweldige persoonlijkheid, over Stuart die ze leuk vond en over de buurjongen Cooper Lind die er werkelijk alles aan doet om Sammie te laten lachen en te steunen en indirect ook mij als lezer. En zelfs na al dat gedenk vind ik het lastig om op te schrijven hoe goed dit boek was en wat ik er werkelijk van vond.

Aan het begin van het verhaal is Sammie niet altijd even aardig naar mensen in haar omgeving, ze wil haar schooldiploma halen en naar de universiteit in New York om aan haar toekomstplannen te werken. Naarmate ze haar ziekte meer begint te accepteren, merk je dat ook haar omgeving aardiger wordt naar haar toe. Maar het is onvermijdelijk dat er een moment komt dat er iets misgaat en op dat moment wilde ik niet eens dat er iets zou gebeuren met haar, niet op deze leeftijd.
Naarmate het boek vordert maak je ook kennis met haar buurjongen (zo’n buurjongen wil ik ook!!) en de jongen waar ze al tijden verliefd op is. Uiteraard komt ook haar liefdevolle familie in het boek voor en langzamerhand neemt het geheugenboek andere vormen aan dan Sammie eerst wilde.
Bij dit boek ontkom je er bijna niet aan dat je van de personages gaat houden, zowel van Sammie als van haar ouders en Cooper.

Kijkend naar het verhaal is het te merken dat Lara Avery heel goed de ziekte NPC erin heeft verwerkt, datgene wat ze schrijft is waar en dat is heel fijn. Daarnaast leest de dagboekvorm erg prettig en is het toegankelijk geschreven. Het einde is misschien onvermijdelijk, maar toch was het een einde waar ik stil van werd, wat mij betreft had het boek zelfs nog een aantal bladzijden langer mogen zijn: ik was nog niet klaar met Sammie.
Ik kan lezers van dit boek wel aanraden om dit boek in stilte uit te lezen en zelfs wel alleen met een paar zakdoeken.