Prachtig

Via Blossom Books zag ik vrij snel na uitkomst van dit boek een berichtje met de zin: “Maak kennis met je nieuwe lievelingsboek”. Mijn nieuwsgierigheid won van mijn desinteresse en afgelopen zomer las ik het boek ‘Ik geef je de zon’. Met dit boek zit je af en toe in een tweestrijd: je wilt verder lezen, omdat je wilt weten hoe het afloopt, aan de andere kant wil je het soms even wegleggen, omdat het nog niet afgelopen mag zijn. Het boek is samen te vatten in één woord: wauw.

Ik geef je de zon gaat over Noah en Jude, een onafscheidelijke tweeling tot een gebeurtenis hen uit elkaar trekt. Een tweeling, maar toch ook het tegenovergestelde van elkaar.
Het verhaal van Noah lezen we op het moment dat hij 13 jaar is, het verhaal van Jude als zij 16 jaar is. Beide hebben ze hun eigen verhaal, maar dit is niet compleet. Om de beurt lees je een deel van hun verhaal, maar toch missen er gebeurtenissen, namelijk die van de afgelopen 3 jaar. Op elk hun eigen manier gaan zij op zoek, komen zij elkaar weer tegen?

Voordat ik het boek las verwachtte ik dat het een mooi en meeslepend boek zou zijn en dit is zeker uitgekomen. Nelson schrijft op zo’n manier dat je niet meer kunt stoppen met lezen. De manier waarop het verhaal in elkaar steekt en de manier van haar perfecte schrijven, heeft mijn verwachtingen overtroffen. Het was zoveel beter dan ik had gedacht en hoe meer ik erover nadenk, hoe bijzonderder het boek wordt. Nelson beschrijft gevoelens alsof je het zelf meemaakt, de pijn, de verwarring, de liefde en de vreugde, alsof je zelf onderdeel bent van het verhaal. De manier hoe personen samenkomen in het boek is mooi beschreven, ik had het niet aan zien komen.

Dit is het boek wat ik zou willen herlezen, zoveel mooie stukken, prachtig om te zien hoe Noah en Jude op zoek gaan naar elkaar. Dit is een boek wat iedere veellezer op de boekenplank moet hebben staan. Blossom Books had gelijk: hier is mijn nieuwe lievelingsboek. Die van jou ook?