Onsympathiek karakter maar prachtige taal

Dit boek maakt me zo boos op Tin, het is bijna te frustrerend om mee te lezen. Het begint heel gevoelig, in deel I leef je mee met de jongen, je voelt z'n paniek en wil alleen maar dat hij z'n vader vindt. In deel II daarentegen wordt de brok frustratie steeds groter, waarom doet hij niks? Het karakter van Martin wordt steeds minder in mijn ogen, ik kan niet met hem meeleven en wordt boos op zijn manier van handelen.. maar vooral de handelingen die hij niet verricht. Als hij nodig is, schiet hij zwaar tekort. Ik, als lezer, ben zijn moeder en ben Nikki - teleurgesteld in zijn onkunnen en gefrustreerd om zijn manier van doen. In deel III krijgt hij alsnog een beetje sympathie, maar niet voor zijn manier waarop hij Salif behandelt, die hem zo trouw is gebleven, maar door hoe Vic naar hem opkijkt.

De taal is soms nogal teveel, het boek zit vol met beeldspraak en niet zo subtiele verwijzingen naar de andere situaties waarin Tin tekort heeft geschoten. Het boek is zich teveel bewust van de parallellen tussen de delen en het ligt er vrij dik op, iets te naar mijn zin.

Toch vind ik, ondanks het karakter van Tin, het heel goed geschreven van Thomese. Dit boek haalt het bloed onder m'n nagels vandaan maar het is knap dat hij zon reactie kan uitlokken met alleen maar woorden op papier.