Voorspelbaar, maar nog steeds vermakelijk

Het derde deel van Geek Girl, Perfect Plaatje, begon aanvankelijk goed. Het was super om weer te mogen lezen over Harriet Manners, haar doldwaze vrienden en familie en welke dolkomische gebeurtenissen ze nu weer meemaakt of creëert. Om weer allerlei leuke feitjes te weten te komen, waar Harriet natuurlijk op de meest rare momenten mee op de proppen komt. Oh, en het was wederom heerlijk om samen met Harriet te zwijmelen over de nog steeds zo perfecte Jonge Leeuw...

Dit was aanvankelijk mijn reactie na de eerste paar bladzijdes. Ik was helemaal heppiedepeppie en vermaakte me prima. Hoe verder ik echter in het verhaal kwam, hoe minder leuk de feitjes en hilarische momenten werden. Ze voelden op het einde zelfs een beetje geforceerd aan. Alsof de schrijfster te veel haar best had gedaan. Te veel haar best om over nog een hilarisch avontuur van Harriet in de modewereld te schrijven. Te veel haar best om de vorige delen te evenaren of zelfs overtreffen. Die belofte kon je wel voelen, hij kwam alleen niet uit de verf. Dit zorgde er mede door dat ook al waren de feitjes telkens anders, het voelde niet meer zo fris en vernieuwend aan, eerder te veel van hetzelfde.

Het zorgde er ook voor dat tegen het eind Perfect Plaatje mijn aandacht niet echt meer wist te behouden en ik het dan ook met tussenpauzes heb gelezen. Een bladzijde hier, een hoofdstuk daar. Ik kon het zo makkelijk wegleggen en was ook zo vergeten dat ik dit boek aan het lezen was. Het verhaal bleef gewoon niet echt hangen...

Het hielp ook niet dat een echt verhaal ver te zoeken was. Dit boek was meer een opeenhoping van willekeurige en soms vergezochte gebeurtenissen dan dat er een duidelijk rode draad doorheen loopt. Zelfs het verhuizen naar New York leek een lukraak voorval. Zeker met de manier waarop het gebeurde. Een dag voor vertrek vertellen dat je voor 6 maanden emigreert is NIET hoe het er in het echt aan toe gaat. Dat is gewoon niet geloofwaardig! Dit en andere aangelegenheden zorgden er voor dat ik sceptisch begon te worden en nog minder zin had om verder te lezen.

Harriet en haar vrienden Nat en Toby, die ik het grootste gedeelte van het verhaal helaas heb moeten missen, redden gelukkig het einde van het verhaal. Harriet laat namelijk zien hoe zeer ze gegroeid is, maakt eindelijk wijze beslissingen en haar vrienden zijn gewoon weer lekker aanwezig. De een om de situatie nog erger te maken en de ander om hem en Harriet weer eens uit te de penarie te helpen. Zoals gewoonlijk slaagt Nat daar op meesterlijke wijze in! Met zijn drietjes zorgden ze ervoor dat ik nog een leuke tijd had en best nieuwsgierig ben geworden naar het volgende deel. Ze zijn gewoon te awesome om nu al afscheid van te nemen!

Conclusie

Perfect Plaatje is helaas niet het hilarische boek dat ik verwacht had te lezen. Hoewel nog steeds zeer vermakelijk, waren sommige gebeurtenissen te lukraak of te onvoorstelbaar en had ik niet echt het gevoel dat ik een goed opgebouwd verhaal las. Ondanks mijn aanvankelijke teleurstelling heb ik me toch een paar uurtjes prima vermaakt en hoop dat het volgende boek beter uit pakt.

Deze recensie verscheen als eerste op CarpeLibra.nl