Op de goede weg

Na het toch wel tegenvallen van Het Verhaal van Sky stond ik niet te popelen om aan Het Verhaal van Phoenix te beginnen. Wat als precies hetzelfde zou gebeuren? Bovendien had Yves niet echt een denderende indruk op me gemaakt. Lange haren en een John Lennon brilletje? Uhm, nee dank je. Dat wekt een veel te verkeerd beeld op in mijn hoofd, op de een of andere manier. Dit terwijl ik wat hem betreft hoge verwachtingen had. Hij was immers mijn Soulmate volgens de test. Echter als je meedoet aan een Soulmates Readalong ontkom je er niet aan om dit boek op te pakken…


En ik moet bekennen: het is me gelukkig een stuk beter bevallen dan het eerste deel! Waar ik in het vorige boek de grootste moeite had om me te kunnen verplaatsen in de personages, had ik deze nu niet. Ik was bovendien zeer geïnvesteerd in het verhaal. Ik moest weten of alles goed zou komen. Oké de connectie was wel nog niet zo diep als ik zou willen, maar hij is er in ieder geval wel! Vooruitgang :)


Het Verhaal van Phoenix bevat wederom een verrukkelijke puzzel die je het hele boek bezig houdt. Een puzzel waarvan je tegen het einde een indruk krijgt van het gehele plaatje en waardoor je dus dan pas kan beginnen met alle puzzelstukjes op de juiste plek te krijgen. Wat de spanning alleen maar verhoogde. Echt, Joss Stirling is heel goed in het creëren van overheerlijke mysteries om uit te vogelen.


Zoals ik al eerder aangaf kon ik het stukken beter met Phoenix en Yves vinden dan met Sky en Zed. Hun persoonlijkheden stonden me gewoon meer aan en pasten beter bij mij. Phoenix is namelijk heel anders dan de gebruikelijke dief. Ze zit er niet echt mee om het te verbergen en is eigenlijk wel een beetje trots dat ze zich tot nu toe op die manier in leven heeft kunnen houden. Ze verstopt zich niet achter haar wonden, maar probeert er het beste van te maken. Dan heb je Yves, van wie ik een heel verkeerde indruk heb gekregen in het vorige deel. Hij is namelijk o zo schattig en lekker geeky. Anders dan zijn jongere en oudere broers heeft hij nog veel te leren als het om vrouwen gaat. Wat hem natuurlijk nog meer adorable maakt.


Het enige wat ik eigenlijk miste, naast die diepere band, is om een gedeelte vanuit het perspectief van Yves te kunnen lezen. Bij veel YA, zeker diegene waar romantiek een belangrijke rol speelt, lees je meestal ook een gedeelte door de ogen van de love interest. Dat zou het Verhaal van Phoenix (en Sky) zoveel interessanter hebben gemaakt. Want wat zou er allemaal door het hoofd van Yves (en Zed) zijn gegaan op het moment dat ze hun soulmate ontdekten? Dying to know :)


De romantiek daarentegen was niets mis mee. Opnieuw werd ik getrakteerd op fangirl waardige en echte gushy momenten. Yves is toch zo’n scheetje! Ik was wel een beetje bang dat, omdat de hoofdpersonen deze keer wel allebei weten dat ze soulmates zijn, dat er nu wel sprake is van instalove. Wederom verkeerd ingeschat! Yves en Phoenix voelen zich weliswaar onmiddellijk tot elkaar aangetrokken, maar uiteindelijk helpt dat ze alleen maar om dichter tot elkaar te komen. Que zwijmelscenes. Alleen het einde was wel iets te…


Conclusie

Het Verhaal van Phoenix was een betere match met mij dan zijn voorganger. Ik voelde me meer verbonden met de personages, ook al zijn we er nog niet helemaal. Verder liet Joss Stirling opnieuw zien hoe goed ze is in het creëren van spannende mysteries en het schrijven van swoonworthy romantiek over twee leuke en sympathieke personages. Voor de romantiekjunkies onder ons (waar ik er natuurlijk een van ben) zeker een boek om op te pakken.

Deze recensie verscheen als eerste op CarpeLibra.nl