Weinig diepgang, nergens echt spannend

Om maar meteen met de deur in huis te vallen; ik vond dit boek erg teleurstellend.
Donna Leon wordt ook wel 'de grootmeesteres van de sfeervolle crime' genoemd. In dit boek wordt regelmatig een uitgebreide beschrijving gegeven van Venetië, met namen van straten, kanalen, bruggen en gebouwen. Als je nooit in Venetië bent geweest, doet dit eerder saai en langdradig aan in plaats van sfeervol. Hetzelfde met de vele beschrijvingen en verwijzingen naar verschillende opera's.

Liever was ik wat meer te weten gekomen over de hoofdpersonen, want de karakters worden niet echt uitgediept. Nu is dit al het 24e deel van de Brunetti reeks, dus wellicht dat ik in de andere 23 delen wat meer te weten kan komen over inspecteur Brunetti, zijn gezin en zijn collega's. Maar ook de karakters van operazangeres Flavia Patrelli en haar stalker worden niet (echt) uitgediept.

Het verhaal doet verder ook wat magertjes aan en wordt nergens echt spannend en meeslepend. Er worden te snel verbanden gelegd tussen verschillende gebeurtenissen/incidenten zonder dat je daar als lezer een echte verklaring voor krijgt. Er had van mij wel wat meer politie(speur)werk aan te pas mogen komen zodat het allemaal wat mysterieuzer wordt. Het einde vond ik ronduit teleurstellend en nogal een anticlimax...

Verder nog een opmerking; ik heb me erg gestoord aan de Italiaanse woorden die continu gebruikt worden. Zo wordt een mobiele telefoon standaard een 'telefonini' genoemd en is het hoofdbureau van de politie 'questura'. Sommige woorden heb ik echt moeten vertalen om te begrijpen waar het precies over ging. Wellicht is dit sfeerverhogend bedoeld, maar voor mij heeft het echt geen meerwaarde.