Absurdisme voor de hedendaagse dingen in Naamloos

Na zijn eerdere verhalenbundel Sjeumig schrijft Pepijn Lanen (De Jeugd van Tegenwoordig) de roman Naamloos. Deze debuutroman is een eerlijk en rauw verhaal van een dertiger die worstelt met een vraagstuk: wie ben ik? Zijn zoektocht naar zijn identiteit is vol humor, en zelfs met een vleugje romantiek.

In Naamloos kijken we mee met het leven van een letterlijk naamloze jongeman – hij is zijn naam vergeten. Hij zit op het moment tussen twee banen in en woont tijdelijk in het nihilistische appartement van een vriend. Er is niets wat wijst op zijn eigen identiteit, hij heeft niets meer dan wat zijn zakken bevatten. Er zijn geen aanknopingspunten voor wie hij was, en wat zijn naam is. Zijn zoektocht naar zijn naam wordt humoristisch neergezet met een goed gevoel voor stijl. De roman is geschreven als een soort dagboek van de naamloze jongeman. Het dagboek is niet in chronologische volgorde, waardoor je soms net zo verward bent als de hoofdpersoon. Lanen maakt scherpe observaties over de problemen die dertigers meemaken in de grote stad. Een van de problemen die wordt aangekaart is die van het sociaal drinken – iets waar de naamloze dertiger graag aan meedoet. Hij realiseert zich dat hij áltijd meedrinkt, iets wat misschien de aanleiding kan zijn voor zijn huidige geheugenverlies.

Het is niet alleen kommer en kwel in Naamloos, er is ook wat hedendaagse romantiek te bespeuren. Een mysterieuze dame probeert hem te helpen met zijn queeste, maar ook haar naam blijft een geheim. Hun relatie is voornamelijk gebaseerd op het naamloos zijn. De hoofdpersoon herkent haar van toen hij z’n naam nog wist, en beschuldigt haar van het stelen van zijn laptop en tas: “jij hebt mijn leven gestolen”! Dit waren zijn laatste aanknopingspunten voor zijn naam, dus hij gaat met haar mee. Dit leidt tot dagen van samenzijn waarin ze samen op zoek gaan naar zijn naam.

Het is vooral de stijl van Lanen die je bij blijft. De beschrijvingen van de wereld om hem heen zijn spot on en normale situaties worden ellenlang besproken. De zinnen zijn soms absurd, en er zit vaak een ironische ondertoon aan. Aan de ene kant lijkt Lanen enorm serieus te zijn over de problemen die hij aankaart, maar hij behandelt ze wel met een humoristische ondertoon. Dit maakt de roman sterk, de stream of consciousness van de naamloze hoofdpersoon zou lang niet zo leuk zijn als deze ironie zou ontbreken.