Razendsnel

Volgens mij heb ik met Saffierblauw opnieuw een persoonlijk leesrecord verbroken. Net als het eerste deel, Robijnrood, leest dit boek namelijk als een trein. Als een hoge snelheidstrein om precies te zijn en onderweg beleef en ervaar je een heleboel. Heerlijk! Het begon al goed toen ik Saffierblauw opende en zag dat er een soort samenvatting stond van wat er in Robijnrood had plaatsgevonden. Super! Het was namelijk alweer een tijdje geleden sinds ik het eerste deel gelezen had en sommige verhaallijnen waren al naar de achtergrond gezakt. Op deze manier kon ik met een opgefrist geheugen beginnen aan het verhaal, zonder me continue af te vragen wat ik nu weer gemist had. Dit mogen ze echt vaker doen bij dikke boeken die lange tijd na elkaar worden uitgegeven. Niet iedereen heeft namelijk een fotografisch geheugen of tijd (en zin ) om het vorige boek te lezen.

Daarnaast was ik ook heel erg aangenaam verrast toen Kerstin Gier Xemerius in het verhaal introduceerde. Een levende waterspuwer! Gwendolyn is de enige die de twijfelachtige eer heeft om hem te mogen aanschouwen. De rest van de wereld kan helaas deze geweldige en hilarische ‘sidekick,’ bij gebrek aan een betere benaming, niet zien. Wij lezers gelukkig wel en ik heb me dan ook kostelijk geamuseerd met zijn droge commentaar en fratsen. Als er iets is waar ik dol op ben, zijn dat wel de sidekicks! Zoals Mushu van Mulan, Kero van de manga Carcaptor Sakura en Jim, de newfie slash demon van de Aisling Grey: Guardian serie, geschreven door Katie McAllistar. Stuk voor stuk schattige en hilarische personages die de nodige humor aan het verhaal toevoegen. Nu heb ik eindelijk weer een nieuwe, waardige toevoeging gevonden voor mijn lijst!

Het mysterie dat in Robijnrood aan het licht komt, wordt door het lezen van Saffierblauw alleen maar mysterieuzer. Nieuwe feiten komen boven drijven, sommige lijnen lopen dood of je wordt op een dwaalspoor gezet. Frustrerend genoeg, in heel positieve zin bedoeld, had ik niet het idee dat ik in Saffierblauw ook maar een beetje wijzer was geworden over wat er nu precies aan de hand was, nee het leek wel alsof het raadsel alleen maar groter werd! Oh, wat brand ik van verlangen om alle puzzelstukjes op zijn plaats te kunnen leggen! Ik hoop alleen dat de ontknoping niet zal tegenvallen na mijn torenhoge verwachtingen. Dat is helaas wel al eens gebeurd...

De laatste twee factoren die Saffierblauw een heel vermakelijk en grappig boek maken om te lezen zijn onze hoofdpersonen: Gwendolyn en Gideon. Gwen en haar gedachtespinsels en onbezonnen acties zorgden opnieuw voor de nodige lachstuipen van mijn kant. Echt hilarisch wat ze zich allemaal bedenkt en voor elkaar krijgt. Gideon was daarentegen vooral fascinerend omdat ik geen hoogte van hem en zijn gedrag kon krijgen. Koud, dan weer warm. Opmerkingen hier en daar. Wat is hij nu van plan? Wat wil hij nu bereiken? Heeft hij het nu wel of niet goed voor met Gwen? Wat zijn nu zijn werkelijke gevoelens? Oftewel Gideon is nog een heerlijk mysterie om te ontrafelen! Samen zorgen ze voor heerlijke zwijmel scènes waar je goed bij kunt wegdromen. Oh wat zijn ze toch zo leuk met zijn tweetjes!

Bij mijn recensie voor Robijnrood maakte ik de opmerking dat het verhaal niet echt een “body” had en aan de lichte kant was. Hoewel dat eigenlijk nog steeds het geval is, zorgen het mysterie, de personages en de wereld die Kerstin Gier gecreëerd heeft dat ik er nu minder van bewust was en lekker door las. Het hielp ook dat ik nu een beetje wist wat ik kon verwachten.


Conclusie
Saffierblauw is een heerlijk boek dat je voordat je het weet uit hebt. Het bevat een goed opgebouwd verhaal, dat weliswaar wat aan de “lichte” kant is, maar dat maakt dit boek door de leuke en hilarische personages en de wereld van het tijdreizen die Kerstin Gier gecreëerd heeft meer dan goed. Een heerlijk boek voor de mensen die wel van romantiek en geschiedenis houden!

Deze recensie verscheen als eerste op Carpelibra.nl