"Meneer Jules is weg, dit is de buitenkant van meneer Jules"

De dag begon voor Alice net als alle andere. Ze geniet, zoals elke dag, nog even van haar warme bedje, terwijl haar man Jules het ontbijt klaarmaakt. Wanneer ze de geur van verse koffie ruikt, staat ze, zoals altijd, op. De tafel in de keuken is gedekt zoals anders, alleen zit Jules niet vandaag niet aan de keukentafel, zoals anders. Hij zit in de zetel, te kijken naar het landschap dat bedekt is onder een laag verse sneeuw. Ze gaat naast hem zitten. Pas talloze minuten later beseft ze dat Jules overleden is, terwijl zij nog lag te soezen in het warme bed.
Overvallen door verdriet en gemis, wil Alice haar man nog even bij zich houden. Ze wil hem nog niet moeten afgeven aan een begrafenisondernemer. Terwijl Jules steeds kouder wordt, haalt ze weemoedig herinneringen op en vertelt ze hem dingen die ze nooit eerder durfde te vertellen. Wanneer haar autistische buurjongen David onverwachts op bezoek komt, raakt hij betrokken bij Alices verwerkingsproces. Terwijl Alice bedelt om warmte bij haar koude, dode man, schuift de autistische David langzaam in zijn plaats. Een enscenering waar je kippenvel van krijgt.

Diane Broeckhoven beschrijft de eerste dag van Alices rouwproces op een mooie en tedere manier. Het verhaal straalt een bijzondere warmte uit en maakt de lezer even heel stil. Het is ongelooflijk teder. Simpel. Zacht. En toch zo diepzinnig. Wondermooi. Breekbaar. Herkenbaar. Levensecht. Warm. Puur.
Een boekje om te koesteren.