Realistisch en heftig, met een vleugje hoop

Als Lotte en Maas elkaar ontmoeten, weten ze niet dat ze elkaars leven compleet zullen veranderen. Maas leeft op straat, maar vindt zichzelf geen zwerver. In een bordeel ontmoet hij een meisje dat zijn aandacht trekt. Hij wil alles over haar weten, maar hoe kan hij haar ooit vertellen dat hij geen dak boven zijn hoofd heeft?  

Lotte is nieuwsgierig naar Maas. Hoe kan het dat iemand, die niet veel ouder is dan zij, op straat leeft? Heeft het soms te maken met De Dag waar hij steeds over praat? Als Maas haar dierbare medaillon in handen krijgt, doet ze er alles aan om deze weer terug te krijgen.  

Ik denk dat dit het einde is is het eerste boek van Maren Stoffels bedoeld voor young adults. Maren bracht haar eerste boek uit toen ze zeventien jaar was, inmiddels is ze tien jaar en zeventien boeken verder. Voor het boek geschreven kon worden, heeft ze veel research gedaan naar het leven op straat. Ze sprak met daklozen, onderzocht hoe het is om te leven op straat. Een leven dat zo ver van het hare ligt.  

Leven als een dakloze is moeilijk voor te stellen, zeker voor iemand die elke dag in een warm bed slaapt en drie keer per dag een maaltijd krijgt. Maar hoe kom je aan eten als je geen geld hebt? Hoe ga je de koude winter overleven? Maren Stoffels weet het moeilijke thema te vertalen naar een verhaal waar de lezer zich in kan verplaatsen. Door niet alleen uit het perspectief van de dakloze Maas te vertellen, maar ook vanuit Lotte, is het ook voor jonge lezers aantrekkelijk en begrijpelijk.  

In grote steden als Amsterdam zijn veel daklozen, waar veel vooroordelen aan vast zitten. Het liefst loop je met een grote boog om ze heen. Maar wat is het verhaal achter deze mensen? Maren zet de lezer met haar sterke verhaal aan het nadenken over deze vooroordelen.  

Ondanks dat het verhaal zo realistisch en heftig is, weet Maren toch een hoopvol toekomstbeeld te schetsen. Hoe erg de situatie ook is, er is altijd een uitweg mogelijk, als je het maar probeert.