Sorry Paolo

Het zwart en het zilver begint met de dood van ‘Signora A.’ (met als bijnaam Babette) , die 8 jaar lang de huishoudster van een gezin was. En nu gestorven is en hun achterlaat met een leeg gevoel en de onzekerheid voor de toekomst.

Het gezin bestaat uit de ik-verteller (die nooit met naam wordt benoemd), zijn vrouw Nora en hun zoontje Emanuele.

Tijdens het verhaal kijken het ik-figuur en zijn vrouw terug op de rol van Babette in hun dagelijks leven. Ze is een vrouw met een aparte manier van omgaan met de mensen rondom haar en het dagelijkse leven in het algemeen.

‘… gewoontes die zo bij ons gezinsleven waren gaan horen dat ze voor ons bijna traditie waren geworden: hoe ze ons elke ochtend verslag deed van de horoscoop die ze op de radio had gehoord terwijl wij nog lagen te slapen; hoe ze zich sommige delen van het huis, vooral de keuken, zo toe-eigende dat we zelfs toestemming vroegen om onze eigen koelkast open te doen; de gevleugelde uitspraken waarmee ze ons tot de orde riep als wij, jongelui, de dingen onnodig ingewikkeld maakten volgens haar; …’

Op het moment dat zij beslist om niet langer de huishoudster/kinderjuf te zijn van hun gezin, hebben ze pas door wat ze echt missen aan deze bijzondere vrouw. Op dat moment staat hun leven op zijn kop en hebben ze helemaal geen oog voor de reden van het plotse vertrek van deze sterke vrouw.

‘In ons leven, het mijne en dat van Nora en Emanuele, dat in die tijd elke dag totaal op zijn kop leek te staan en als een jong plantje gevaarlijk heen en weer zwiepte in de wind, bood zij houvast, beschutting, als een oude boom met zo’n dikke stam dat drie paar armen niet genoeg waren om hem te omvatten.

Babette blijkt kanker te hebben en heeft moeite met het aanvaarden van haar ziekte, laat staan de tijd die zij nog heeft. Ook het gezin kan moeilijk om met dit nieuws en weten niet goed hoe ze zich moeten gedragen naar Babette toe. Elk gaat er op zijn manier mee om.

‘Ik word heen en weer geslingerd tussen verwachtingen en wrok: aan de ene kant een oude, zieke vrouw, aan de andere kant een klein jongetje, die beiden alle ogen op zich gericht willen hebben omdat ze bang zijn anders te verdwijnen’

Paolo Giordano’s debuutroman “De eenzaamheid van de priemgetallen” heeft mij op zich nooit kunnen boeien. Maar je mag natuurlijk nooit een auteur afschrijven omwille van één boek. En aangezien “Het zwart en het zilver” slechts 157 bladzijden telt, zag ik het wel zitten om dit boek te lezen.

Helaas heeft het me net als de vorige keer niet kunnen boeien. Ik heb op zich geen problemen met zijn schrijfstijl. Integendeel, ik vind dat P. Giordano vlot en visueel schrijft, waardoor je als lezer mee in het verhaal wordt getrokken. Maar persoonlijk heeft het verhaal me compleet niet geraakt. Ik had meer verwacht van het verhaal. Hij is zeker een goede auteur, maar zijn boeken zijn duidelijk niet mijn ding.