Ik ben er nog aan bezig, hoewel ik eigenlijk gezworen had dat ik nooit ofte nooit American Psycho zou gaan lezen omdat ik er niet tegen kan over bloed en zo te lezen. Nu valt dat wel mee. Oké, de scènes waarin hij met messen begint te zwaaien zijn afschuwelijk, en het is doodsaai om telkens te lezen wat de personages aanhebben en wat hij op z'n teer huidje smeert, maar iets in de boeken van Bret Easton Ellis trekt mij gewoon verschrikkelijk aan...ik kan het niet helpen. Ook al héb ik niet zo'n sterke maag, het is onmogelijk me los te rukken van dit verhaal. Geschift en tegelijkertijd briljant...