Een interessant begin van een vierluik.

Elke keer op weg van huis naar werk en vice versa kwam ik er op mijn fiets voorbij. Een groot reclamebord van Galgenveld – De Noordzeemoorden. Als ik dan na mijn werkdag nog langs mijn sportschool kwam en voor het sporten het Algemeen Dagblad oppakte dat op de bar van de sportschool lag dan stond een tijdlang steevast op de achterpagina een grote foto van alweer De Noordzeemoorden. Dat maakte me enigszins nieuwsgierig. Je ziet niet vaak dat er zo groot wordt uitgepakt om een boek zo te promoten. Isa Maron was voor mij niet echt een bekende schrijver en van haar uitgever Mistral had ik weliswaar ooit wel eens wat gehoord maar kon zo snel niet voor mezelf nagaan welke auteurs en wat voor werk daar werden uitgegeven. Was het boek al deze bombarie eigenlijk wel waard? Toen ik de kans kreeg om aan een recensie-exemplaar te kopen liet ik de kans in elk geval niet aan me voorbij gaan. Ik wilde de proef op de som wel eens nemen.

Eerst maar eens wat algemene informatievergaring. Galgenveld is het eerste deel uit een vierluik dat De Noordzeemoorden heet. Zo ver was ik in elk geval al. Ik open de website van Isa Maron en tref daar wat interessante feitjes aan. Een korte biografie van de schrijfster die zegt het liefst te schrijven over herkenbare mensen die in bizarre omstandigheden terechtkomen en extreme keuzes maken. Oké, daar kan ik wel wat mee. Dan is er natuurlijk het verplichte overzicht van de boeken die ze tot nog toe heeft geschreven. Onder meer het Passiespel waarmee ze debuteerde en dat in 2008 werd uitgeroepen tot de beste Vrouwenthriller van 2008. Ho, wacht eens even… vrouwenthriller? Toch hopelijk ook geschikt voor deze man? Nog even verder zoeken dan maar. Alle boeken van Isa gaan zo te zien over sterke vrouwen en ik zie zelfs een term als literaire porno voorbij komen. Goed, vrouwen die het heft in eigen handen nemen dus. Voorlopig schuif ik deze informatie maar even terzijde en begin aan het boek. Oké, waar gaat het eigenlijk over?

Het is een mistige zondagochtend als de veerpont onderweg van Amsterdam Centraal naar Amsterdam Noord recht op een lijk afkoerst. Aan één van de hoge lantaarnpalen aan de kade hangt het half ontklede lichaam van een man die met geweld om het leven is gebracht. Het is aan Maud Mertens, rechercheur bij de Amsterdamse politie, om de dader te pakken te krijgen en krijgt daarbij ongewenste hulp van Kyra, een overenthousiaste middelbare scholiere die graag een HBO-studie forensische recherche wil gaan volgen als ze klaar is met haar middelbare schoolexamens. Kyra gaat gebukt onder de verdwijning van haar oudere zus die na een weekendje Texel met vriendinnen nooit meer is teruggezien. Maud heeft het ondertussen zelf ook niet gemakkelijk met een weerspannige dochter die juist helemaal niets met haar of haar werk te maken wil hebben. Als er een tweede dode valt en er sprake lijkt te zijn van een seriemoordenaar raakt het onderzoek in een stroomversnelling en is het alle hens aan dek voor ons vrouwelijke speurdersduo.

Naast het hoofdverhaal is er sprake van een interessant subplot dat zich aan de overkant van de Noordzee in Schotland en Engeland afspeelt en gaat over een meisje dat ergens voor op de vlucht lijkt te zijn. Wie ze is en waar ze vandaan komt blijft vooralsnog onduidelijk, maar de suggestie wordt gewekt dat er wellicht een link valt te leggen naar de verdwenen zus van Kyra.

Het is alweer even geleden dat ik me prima heb vermaakt met een literaire thriller van Nederlandse bodem en aanvankelijk had ik ook wat aarzelingen bij dit boek. Het verhaal komt ietwat traag op gang, de noodzakelijke personages worden geïntroduceerd, het eerste plaats delict en het technische recherchewerk worden uitvoerig uit de doeken gedaan, het volgt met andere woorden - met uitzondering van de mooi beschreven openingsscene - keurig de verplichte lijntjes die je bij elke thriller zou verwachten. Maar dan gaat toch na een bladzijde of zeventig het verhaal goed los en volgen de ontwikkelingen elkaar snel op. En dan wordt het toch nog een heerlijke achtbaanrit. Isa Maron schuwt het geweld niet en laat de seriemoordenaar zich lekker uitleven op zijn slachtoffers. Dat levert enkele mooi geënsceneerde en spectaculaire scènes op, waarvan er één gerust grotesk mag worden genoemd. Mooi ook vond ik hoe de wandelgangen van de seriemoordenaar en de beide vrouwelijke protagonisten elkaar af en toe bijna raken zonder dat ze dat direct van elkaar in de gaten hebben.

De seriemoordenaar komt voor mij niet helemaal uit de verf (hij blijft maar tegen zichzelf zeggen hoe meedogenloos hij is) en je kunt zo je vragen hebben over zijn uiteindelijke motieven, maar ach, wat maakt het uit. Het is gewoon lekker gruwelen en griezelen en uiteindelijk gaat het daar in dit boek toch om. En natuurlijk om de beide dames die een interessant koppel blijken te zijn en lekker veel dynamiek aan het verhaal meegeven. Kyra is een lekker rebels type dat zich weinig van haar omgeving aantrekt terwijl Maud meer van de regeltjes is en het niet kan hebben als er iets niet helemaal loopt zoals het zou moeten. Isa Maron heeft zodoende twee behoorlijk van elkaar verschillende, maar allebei bijzonder interessante vrouwen in het leven geroepen, die wat mij betreft nog wel wat meer mogen worden uitgewerkt. Zo worden een paar potentieel boeiende gezinssituaties geschetst die beslist nog verder kunnen en mogen worden uitgediept.

Ik kijk dus in elk geval uit naar de verdere ontwikkelingen in de komende delen.