De wolken verbergen gevleugelde geheimen...

De wolken in Tweedehands Vleugels verbergen gevleugelde geheimen…

Die gevleugelde geheimen zijn onder andere personages Lucy en Max. Lucy is een Beschermengel, met een hart van goud en soms een ietwat losbandig karakter, maar dat is wel wie Lucy is. Ze weet wat ze wil, en hoewel haar zus Maria-Clara (Claar) het beste met haar voor heeft, zou Lucy het allerliefst haar eigen leven willen leiden en alle liefde en energie die ze bij zich draagt aan haar Beschermlinge en de kleine Lukas willen schenken, omdat ze het verdienen.
Dit gaat over het algemeen 'goed', nou ja, goed op de Lucy-manier, welteverstaan, tot het moment dat haar eigen Plan (de uitgestippelde route voor het leven) roet in het eten gooit en Max in haar leven laat verschijnen. Max, de Kraai, de absolute tegenpool van een engel, die vleugels nodig heeft omdat zijn eigen vleugels haast gekortwiekt zijn. Op het moment dat hij de vleugels op het oog heeft die hij voor zichzelf gekozen heeft, is hij niet meer te stoppen. Met onverwachte gevolgen; Lucy dringt zonder dat zij het weet, en zonder dat hij het wil, zijn gedachten binnen en laat hem niet meer met rust. En hoewel Lucy kwaad is om het feit dat zij haar taak niet meer kan volbrengen en niet meer naar haar Beschermlinge kan vliegen - ze is nu tenslotte vleugelloos -, merkt ze ook dat ze nu precies weet, of beter gezegd: voelt, waar dit nieuwe leven haar heen wil laten gaan… maar is dat nieuwe leven wel mogelijk?

Beide personages kunnen uitstekend het bloed onder elkaars nagels vandaan halen, maar hoe meer ze met elkaar optrekken, hoe meer ze elkaar anders gaan zien. De spanning tussen hen is voelbaar, en wordt alleen maar tastbaarder als 'de verloren liefdes' (zoals ik ze noem) in beeld komen. Het voelt allemaal misschien als een deja vu - zo'n verhaal heb ik al eens gelezen, zit er dan echt niets vernieuwends in? - en ja, ik heb dat moment ook gehad. Het heeft wat weg van Twilight, maar dan met andere wezens. Zelfs het pianostuk Clair de Lune komt om een hoekje kijken. Maar dit verhaal is zo veel meer dan een 'volgende Twilight'. Het gaat over de liefde die op de meest onverwachte momenten op de meest vreemde plekken kan opduiken en je niet meer los wilt laten; het gaat over het vinden van rust in jezelf, het nadenken over je eigen toekomst. Maar het gaat ook over het accepteren van jezelf. Ondanks dat je je zwakke plekken hebt, of die nu door jezelf of door iemand anders zijn veroorzaakt maakt niet uit, je bent goed zoals je bent. Zodra je dat beseft, ben je krachtiger dan ooit en zal je dit naar de gehele wereld uitstralen. Dit besef vond ik zo tastbaar terwijl ik over de levens van Lucy en Max las!

De schrijfstijl van Vanessa Gerrits is prachtig, meeslepend en vol details. Ik merkte geregeld dat ik dacht dat ik een film aan het kijken was, het verhaal verschijnt op je netvlies en blijft zich afspelen, zelfs wanneer je gestopt bent met lezen. De spanningen tussen de engelen en Kraaien vond ik fascinerend: ik wilde alleen maar meer weten over de spanningen die er tussen hen in hangt en ik hoop hier in de nog komende delen in deze trilogie nog meer over te weten te komen!
De bijpersonages maken het verhaal geheel af; de grappen van medeKraai Raffyr maken het her en der wat luchtiger, de zussenpower tussen Lucy en Claar spat er van af en de grote 'verloren' liefdes aan de zijlijn... Daarvan verwacht je continu dat ze op zullen springen en de roze wolk van Lucy en Max aan diggelen zullen slaan, maar ze zijn nog sluwer dan dat...

Ik ben keihard voor dit boek gevallen, en ben meer dan blij dat Lucy - met behulp van Max - mijn val opgevangen heeft en mij heeft meegevoerd naar een wereld die ik nog niet kende... Een wereld waar ik geen afscheid van wil nemen en ik ben dan ook heel benieuwd hoe het verhaal nu verder gaat! Tot het moment waarop ik het vervolg open zal slaan, werp ik af en toe nog vluchtige blikken op de lucht, smachtend naar een teken van het koppel dat elkaar volledig gevonden heeft, ondanks hun ontzettend pijnlijke start.