Schrikbarende geschiedenis

Wat een enorme onderneming moet het zijn geweest voor Alfred Birney om De tolk van Java te schrijven. Het autobiografische verhaal laat hem immers alles opnieuw beleven tot op minutieus niveau. Hij beleefd niet alleen zijn eigen pijn opnieuw maar ook de pijn van zijn vader en heel Indonesië/Nederlands-Indië.

Met een enorm respect voor Alfred herbeleef je samen met hem zijn jeugd en de jeugd van zijn vader. Je waant je in Nederlands-Indië in het koloniale tijdperk, ten tijde van de Japanse bezetting en tijdens de verschrikkelijke onafhankelijkheidsstrijd die zou volgen. Daarnaast leer je meer over wat oorlog en rauwe tucht met mensen kan doen, je ziet hoe een internaat er van binnen uitziet en je leert balanceren tussen angst en hoop.
Boven alles heb ik geleerd dat mensen niet maar 1 iemand zijn en dat we vaak lijken op degene waar we van denken het verst van verwijderd te zijn.

Ondanks dat het een autobiografisch verhaal betreft, blijft het wel echt verhalend. Het grijpt je bij je keel en laat je pas los uren nadat je de laatste pagina hebt gelezen en nog eenmaal ter afscheid het glossarium hebt doorlopen.

Na het lezen van dit boek ben ik weer een stukje minder trots om Nederlander te zijn. Laten we voor eens en voor altijd de geschiedschrijving betreffende de Tweede wereldoorlog aanpassen en naast de hoofdstukken: Bezetting en Bevrijding een derde hoofdstuk toevoegen: Het resterende deel van het Koninkrijk tijdens de 2e wereldoorlog. En misschien ook zelfs een vierde hoofdstuk: Het einde van het Nederlandse Koloniale verleden. Nagelaten vertellingen over onze eigen bezettingen.

Beste Alfred, bedankt voor dit inzicht.