Een thriller met klimaat

Alleen zijn is saai… Met een groepje vriendjes spelen is heel leuk. Kleine hoofdjes zijn vol van gekke ideeën. Avontuurtjes, geheimen, die ouders waarschijnlijk niet zouden accepteren.
12-jarige Eddie heeft zo’n groepje: Fat Gav, Hoppo, Metal Mickey en Nicky. Samen verzinnen ze een leuke manier om te communiceren: tekenen van de krijtmannetjes op de stoep. Het klinkt erg leuk! Totdat de krijttekeningen hen leidden naar een lijk van een meisje…
Dertig jaar later verschijnen de krijtmannetjes weer. Ed krijgt een brief met een stukje krijt en tekening. Iemand probeert het spelletje te hervatten.
‘Misschien is het een goed moment om in gedachten naar het lang voorbije verleden terug te keren. Al gaat het hier niet om een zonovergoten wandelingetje langs aangename herinneringen. De betreffende weg is duister, overgroeid met een verward vlechtwerk van leugens en geheimen, en vol verborgen kuilen.
En onderweg zijn er krijtmannetjes.’
C.J.Tudor heeft een uitstekend verhaal geschreven. Twee verhaallijnen- van het jaar 1986 en van heden, die goed met elkaar zijn verbonden. Goed opgebouwde verhaal, interessante personages. Bijna iedereen heeft iets om te verbergen, een duister geheim.
‘Mensen spelen altijd vals, Eddie. Daarom is het belangrijk om alles in twijfel te trekken. Kijk altijd voorbij het voor de hand liggende.’
‘De Krijtman’ heeft een klimaat die rillingen op de rug veroorzaakt. De spanning neemt langzaam toe en blijft tot de laatste bladzijde. Men weet niet eens wat er om de hoek staat. En wat een verrassend einde!
Het is een goede debuut van C.J.Tudor, ik zal deze schrijfster goed in de gaten houden.