150 bladzijden lang is er de opbouw, de introductie, waarin je kennismaakt met een aantal personages en (gebeurtenissen uit) hun verleden. Van spanning is er dan nog geen sprake - wat helemààl geen equivalent is van 'saai'; daarvoor is de stijl van Robotham te vlot.
Daarna wordt duidelijk waar de plot om draait, en worden de volgende 270 bladzijden een snel stijgende curve van spanning en suspens; bijna angstaanjagend omdat je je heel makkelijk kan inleven in het hoofdpersonage: géén inspecteur of detective, maar een heel gewone kerel die werkt en getrouwd is en z'n huiseijke- en gezondheidsproblemen kent). Het feit dat de schrijver hier de ik-vorm gebruikt, maakt dat inleven des te makkelijker.
Veel verrassingen en plotwendingen zorgen ervoor dat je voor dit boek lang wil opblijven, en dat je 's anderendaags uitkijkt naar wat er nog moet komen.