Als Pieter Aspe 'Solo' als debuut had aangeboden, zou hij het nooit tot de meest gelezen misdaadauteur in Vlaanderen hebben gebracht. Althans niet bij een zichzelf respecterende uitgeverij. Typerend voor de kwaliteit van zijn laatste boek is de 'ontknoping'die op pagina 300 in 31 regels wordt afgeraffeld. Het hele 'verhaal' is met weinig moeite en veel toevalligheden aan elkaar geknoopt. Als Van In al de beste speurder van België is dan ziet het er somber uit voor de misdaadstatisiek van het land. Het simpele gegeven van een guillotine en kannibalisme is nog geen garantie voor een gruwelijk en dus tergend spannend verhaal. Aspe bevestigt mijn stelling: serieschrijvers zijn de seriemoordenaars voor het thrillergenre.
Op de laatste pagina hoor je Aspe een zucht van verlichting slaken: "Zo dat was nummer ... de hoeveelste is dit ook al weer...?" Er wacht Van In nog één promotie: die van cliché tot karikatuur van zichzelf. Zoals dat nu al het geval is met het pornografische element in het seksleven van Van In & Hannelore. Niet alleen kinderhand is gauw gevuld.