Wanneer je het verhaal van De gebroken kust leest, heb je het idee dat sommige dingen die beschreven helder op het netvlies getoverd kunnen worden. Het is zoals het land Australië, denk ik in werkelijkheid ook is, waar de contrasten tussen stad en land groot kan zijn.

Het is als het ware te proeven in het verhaal. Een stuk grond dat wellicht verkocht gaat worden aan een projectontwikkelaar die met het grond plannen heeft, waarbij het oorspronkelijke karakter van dat stuk grond verloren zou gaan. Die grond en een stukje van de kust is een onderdeel van het verhaal en vormt de herinnering van Cashins jeugd.

De andere kant van het verhaal is de familiekwaal die de Cashins met zich mee schijnen te dragen. Een bijna depressieve familie. Daar verzet Joe Cashin zich tegen. Hij zoekt zijn toevlucht en rust thuis bij zijn honden en de muziek van Callas. Dat typeert het karakter van Joe Cashin die voor het goede gaat en in feite een bloedhekel heeft aan oneerlijkheid. Cashin laat zich niet gebruiken. Dat komt naar voren als de populaire politiek leider van United Australia Bobbie Walshe een ontmoeting heeft met Cashin heeft. De politieman blijft zijn eigen overtuiging volgen. Het gehele verhaal door. Hij staat er wel open voor, maar zijn overtuiging staat centraal.

Cashin krijgt naar zijn hoofd dat hij onderdeel is van een gesloten politiecultuur, maar trekt zich daar niets van aan. Soms voelt hij zich niet begrepen. Dankzij de zwerver Dave Rebb heeft Cashin iets waar hij naar toe wil werken. Het opknappen van het huis van een voorvader van Cashin, Tommy Cashin.

Het verhaal ontrolt zich na de mishandeling van Charles Bourgoyne. Aanvankelijk denken vooral de blanke Australiërs dat de aboriginals ermee te maken hebben. Dat beeld wordt langzaam aan gecorrigeerd als Cashin een nader onderzoek doet met een Breitling horloge van het slachtoffer. Dat is direct het beginpunt van het hele verhaal. Als lezer raak je meer en meer van overtuigd dat het wel erg gemakkelijk was om de schuld bij een deel van de aboriginal gemeenschap te leggen.

Dit verhaal is spannend, maar tegelijkertijd rustgevend. Een betere contradictie is er niet. Dat komt door de beelden en de omgeving die Temple in zijn verhaal verwerkt heeft. Sfeervol, maar tegelijkertijd stelt Temple de tegenstelling tussen de aboriginals en de Australiërs aan de kaak. Iets om even over na te denken. Het geheel is verweven in een prima thriller met een goed verhaal.