Prachtig eerbetoon aan Nouri, maar met (te) veel Spaan

Abdelhak Nouri. Toen hij in juli 2017 tijdens een oefenwedstrijd in elkaar zakte, werd ik binnen een paar minuten gebeld door mijn zoon, die als groot Ajax-fan helemaal in shock was. Een paar weken later waren we bij de sobere Open Dag van Ajax, waar het verdriet om Nouri als een grauwsluier over de ArenA hing. En nog steeds hebben we het soms over 'Appie'.

Henk Spaan schreef een ontroerend eerbetoon aan Nouri, waarvoor hij met veel mensen sprak. Niet bepaald objectief, maar daarover is Spaan ook duidelijk: het is geen biografie. Het hele boek is een lofzang op het uitzonderlijke talent dat Nouri was. Veel passages zijn ontroerend, vooral de gesprekken met Nouri's familieleden en met zijn teamgenoten. Het boek geeft dan ook een mooi inkijkje in wat Nouri allemaal kon.

En toch zitten er ook minpunten aan het boek. Het is niet erg dat Spaan weinig wil weten van eventuele zwakheden van Nouri; hij schreef dit boek immers als bewonderaar in hart en nieren. Ook is het niet erg dat Spaan uitsluitend mede-bewonderaars aan het woord laat; dat past bij het boek. Maar dan is het niet fraai dat Spaan geen spaan heel laat van trainers die het niet/minder in Nouri zagen zitten. Vooral Nouri's oud-trainer Jaap Stam krijgt er flink van langs en dat gaf me een ongemakkelijker gevoel. Als je iemand - in dit geval Stam - geen tekst en uitleg laat geven, moet je hem ook niet bashen. Dat valt in voetbaltermen onder vuil spel en daarvoor krijg je bij voetbal een gele kaart - en in deze recensie één ster aftrek.

Daarnaast gaat het in het boek (te) veel over Spaan zelf. De borstklopperij dat hij het talent van Nouri altijd op waarde heeft geschat, zij hem vergeven. Maar daarnaast is het boek doorspekt met tal van gebeurtenissen uit Spaans eigen jeugd, waarvan slechts een enkeling relevant is voor het eerbetoon aan Nouri. Het is in dit boek te vaak alsof Spaan de gelegenheid heeft aangegrepen om meteen een mini-autobiografie over Henk Spaan te schrijven. Zonde, want dat doet afbreuk aan het verhaal. In het voetbal wordt je bij dergelijke egotripperij gewisseld - in deze recensie ook hiervoor één ster aftrek.

Kortom: alles wat over Nouri zelf gaat: chapeau. Maar daarnaast helaas te veel Spaan. Daardoor drie sterren.