Is dit verhaal wel wat het is?

Het boek 1897 heeft deze titel om twee redenen: het speelt zich in dat jaar af en is een ode moet zijn aan het wereldberoemde horrorboek dat in 1897 verscheen: Dracula van Bram Stoker. Dat laatste weet ik omdat ik het de schrijver heb gevraagd.

Voor de eerste claim kan ik in het boek niets terugvinden. Er is niet iets waardoor je het verhaal in een bepaalde tijd kunt plaatsen, laat staan een bepaald jaar. Dat is wel jammer, want het boek doet zo de titel geen eer aan, terwijl er toch mogelijkheden genoeg zijn.
Er komen wel veel paarden en koetsen in het verhaal voor die op een vooroorlogs verleden moeten wijzen. Heel vreemd, als je je bedenkt dat het verhaal zich in Venetië moet afspelen. Ik raakte erg in de war door de beschrijvingen, enerzijds dus paarden en koetsen, en verwijzingen naar oorden op het vaste land rond de lagune, maar ook daar wordt verwezen naar gondels. En ook blijken de koetsen te rijden op de eilanden van Venetië (onduidelijk welke eilanden). Uiterst merkwaardig, want dat is godsonmogelijk - ik had al moeite met een rolkoffer in de krappe straten en op de vele trappen. Het "Venetië-gevoel" kwam dus helemaal niet over, waardoor ik me afvraag waarom een ode aan Dracula zich per se in Venetië moet afspelen (waarbij Graaf Dracula zich niet zomaar over water kan verplaatsen). Er ontbreekt een sfeerbeeld van de stad. Dat geldt ook voor het begrafeniseiland, waardoor ik me afvraag of de schrijver wel de moeite heeft gedaan om research naar de plaats te doen, of dat het een soort fantasie Las Vegas-versie van Venetië is?

Op de kaft is een vliegend monster te zien, dat me erg aan de Isabella Avond-film (en strips) deed denken. Daarmee is eigenlijk de plot al verklapt. Geen wonder dat ik na enkele pagina's (iemand doet 's avonds iets geheimzinnigs) al snap hoe het verhaal in elkaar zit. Het is een klassieker die zeker al op de vroege Middeleeuwen teruggaat (Melusine).
De detectiveplot die erin zit, rammelt ook. Het verhaal opent met een jonge vrouw die de hoofdpersoon vraagt haar zuster te zoeken. Er wordt niet gevraagd hoe die zuster eruit ziet, wat logisch zou zijn als je aangifte van vermissing doet. Dat het niet wordt gevraagd, is noodzakelijk om de het verhaal "verrassend" te laten eindigen. Zo zitten er nog wel meer onlogische zaken in het verhaal, waarbij ik me steeds afvraag hoe de hoofdpersoon als professioneel speurder zó naïef kan zijn. Er had duidelijk beter over nagedacht kunnen worden hoe de twee hoofdverhaallijnen in elkaar grijpen.
Ja, het is maar een kort verhaal, 38 pagina's. Andere Splinters waren net iets langer, en met een kleiner lettertype volgens mij, zodat er nog ruimte was voor iets meer uitleg over het hoe en wat in de speurtocht. Ook had er flink geschrapt mogen worden in de beschrijvingen van de kleding van de jonge vrouw, beschrijvingen die eerder herhalingen zijn en weinig aan het verhaal toevoegen (al bij de eerste blik is duidelijk dat de hoofdpersoon op slag verliefd is op haar uiterlijk).

De schrijfstijl is goed, maar... Het verhaal is zo geschreven, dat het makkelijk wegleest. Ik vind het zo ontzettend jammer dat Terrence Lauerhohn zijn eigen stem en stijl (lees bijvoorbeeld zijn Gordelier verhaal met het rijke taalgebruik, of een van de andere verhalen die hij op Smashwords aanbiedt) heeft ingewisseld voor deze dertien-in-een-dozijn-stijl. Soms klinkt zijn eigen stem nog even door, maar dat is dan meer een dissonant in de gladde tekst,

Als alleen uit de titel moet blijken dat het een ode is aan Dracula, maar er verder niets naar verwijst (ja, er is een bloedzuiger, maar niet zoals in Dracula), vind ik het als ode nogal mager. Vooral - en dat is een euvel in veel steampunkverhalen - omdat Dracula voor zijn tijd een erg modern boek was, wat bijvoorbeeld blijkt uit de manier waarop het verhaal (zogenaamd) is opgetekend met de toen beschikbare moderne opnameapparatuur en zo. Dracula is geen nostalgisch terugkijken. Maar dat is een ander verhaal, een andere recensie.

Dit was de laatste Splinter voor volwassenen in 2016 (van in totaal 8).